Deur in de klink!!!

Ik denk er sterk over om van die houten saloondeurtjes te installeren in de deuropening van de gang naar onze woonkamer. Ga maar na hoeveel efficienter dat is, dan voortdurend die deur open en dicht te moeten doen! Bij saloondeurtjes kun je er simpelweg tegenaan lopen, en ze gaan vanzelf open, terwijl bij een gewone deur je helemaal de klink moet pakken, die omlaag moet drukken en dan nog duwen ook. En als je haast hebt, en je mist de klink dan knal je er pijnlijk tegenaan, weet ik helaas uit ervaring.

Maar als ik heel eerlijk ben, wil ik eigenlijk vooral saloondeurtjes omdat ik gek word van het in en uit lopen van de kinderen. En om mij extra te tergen verzuimen ze altijd, en ik bedoel echt altijd, de deur weer in de klink te doen. Zelfs al zit ik in de tuin, dan voel ik gewoon dat ze weer de deur niet in de klink hebben gedaan. Laatst heeft Floris mij er zelfs op betrapt dat ik in mijn slaap schreeuwde 'Deur in de klinkkk!'.

Hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als er geen deuren en klinken waren. Een tijdje terug hadden we het deur-en-klink probleem opgelost door er zo'n klem op te zetten, waardoor de deur automatisch dichtvalt. Hij die treuzelde in de deuropening kon rekenen op een ferme klap op de billen van de zwiepende deur, want die klem instellen op standje 'zachtjes sluiten' dat lukte niet zo goed.

Maar op een kwade dag, sprong de klem zomaar van de deur, net toen Floris zijn entree wilde maken. En volgens Floris mag ik blij zijn dat hij nog leeft, en nog twee ogen heeft. Zo gauw ik opper om weer een klem op deur te zetten, kijkt Floris me vernietigend aan en zegt: "Wil je me soms dood hebben?".

Dus daarom wil ik saloondeurtjes. Want anders wordt onze deur nog mijn dood.
Van pure ergernis.