Dagje uit

Vandaag ben ik even gelucht: Floris nam de kinderen een dagje over, en ik vertrok naar Duitse oorden. Om precies te zijn naar Bocholt. Denn Bocholt ist Toll!

Even zit ik in de luwte, terwijl in de lage landen de storm van mijn leven met vijf kinderen voortraast. Dankbaar luister ik naar de stilte, en voel de rust. Vanaf veilige afstand beschouw ik de storm. Ik zie mezelf uit alle macht roeien, in weer en wind, met voortdurend de wind in mijn gezicht en tegen de stroom in.

"Hee!", roep ik mezelf toe. "Dat doe je verkeerd! Je moet niet steeds tegen de wind en de stroom inroeien: als je slim bent ga je met de stroom mee." Verder kom ik niet, want een ferme klap met een roeispaan snoert mij abrupt en pijnlijk de mond. Te laat herinner ik mij dat ik niet van dat soort adviezen houd, en al helemaal niet van iemand die ze geeft vanaf de zijkant.

Dus steek ik opgewekt mijn duim op en schreeuw: "Fantastisch meid! Je doet het hartstikke goed! Du bist Toll wie Bocholt!".

En in de verte zie ik mezelf en mijn levensbootje verdwijnen in de storm. Over een paar uur stap ik er weer in.

Maar nu neem ik eerst nog een kop koffie.

Dat is pas echt Toll.