Door de almaar aanzwellende storm is Floris op weg naar huis, van Amsterdam naar Doetinchem, gestrand op een treinstation ergens in Baarn. En ik heb Jan vroegtijdig van zijn clubje Technika 10 opgehaald waar zijn docenten mij meewarig aankeken en me zelfs een kop koffie en een stoel aanboden om te wachten tot Jan klaar was. Even voelde ik me een overdreven moeder, maar toen ik met geklemde handjes om het stuur in de rukwinden naar huis reed, was ik blij dat ik hem had opgehaald. Pas toen alle kinderen weer veilig thuis waren, kon ik rustig koken. Nu is ons gezin bijna compleet: alleen Floris ontbreekt nog, want die is op een treinstation in Baarn.
Terwijl de wind om ons huis raast wacht ik nu op Floris' volgende telefoontje. Als hij tenminste nog muntgeld heeft, want Floris houdt niet van mobieltjes.
Na deze storm denk ik dat hem er maar 1 cadeau doe. Dan kunnen we elkaar tenminste in voor-en tegenspoed en storm bijstaan!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Die mafketel van mij is de deur uitgefietst met op zijn rug een knoeperd van een windvanger, een basgitaar in gitaartas. Want het repeteren moet doorgaan...Ik blijf nagelbijtend thuis, de nieuwsberichtend nog galmend in mijn oren: "Als je er niet uit hóeft, blijf dan thuis".
BeantwoordenVerwijderenJahoor, ik dacht er vanmiddag ook even over om mijn oudste thuis te houden van school. Voor morgen heb ik een afspraak ver weg afgebeld want hij komt er nooit op zijn fietsje tegenin.
En nu maar hopen dat de storm vannacht mijn echtgenoot niet van zijn fietsje blaast. Het wordt altijd laat :-(