Nu de haven in zicht is, en het rustige vaarwater lonkt, kan ik stoppen met pompen zonder angst te hoeven hebben dat we verzuipen. Ik slaak een diepe zucht en zie weer hoe mooi de omgeving is, hoe strakblauw de luchten, hoe grillig de wolken. Ik strijk de zeilen, die ik de afgelopen twee weken allemaal heb bij gezet.
Niet langer hoef ik voortdurend een oogje in het zeil te houden, of bakzeil te halen in de hopeloze strijd tegen de verslonzing. Ik hoef niet meer te schipperen met mijn tijd tussen vijf kinderen en een man. Vanaf morgen keert het tij, want dan gaat het roer om: de kinderen gaan weer naar school, en ik kan weer mijn eigen koers varen. Dan gooi ik mijn kop in de wind en kies het ruime sop.
En vanavond eet ik lekker patat met bamibal en frikandel met fritessaus om dat te vieren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Yeah! Geniet er van!
BeantwoordenVerwijderen(Je weblogs hebben me een glimlach ontlokt in onze kersvakantie).
Groetjes, Keeke.
Ik heb genoten van mijn tompouce. Hopelijk is de rust bij jou ook weer een beetje teruggekeerd.
BeantwoordenVerwijderenNatascha