Tandarts

Vandaag was mijn halfjaarlijkse tandarts controle, een datum die ik met weerzin zag naderen. Liever hield ik het bij een jaarlijkse controle, maar mijn aanleg voor tandsteen noodzaakt volgens de tandarts een halfjaarlijks bezoek. Ook nu constateerde de tandarts tevreden dat er weer heel wat werk te doen was.

Hoewel ik erg gevoelig ben voor tandsteen en de verwijdering daarvan, gaat deze gevoeligheid helaas niet op voor de verdovingsvloeistof. Maar liefst 4 doses moesten worden toegediend voordat ik bijna niets meer voelde, en toen waren we een half uur verder, en moest het echte werk nog beginnen. En in gedachten zei ik tegen mezelf: "Meid! Het is net zo erg als je had gedacht. Sterker nog: het is nog erger dan je had verwacht! Wie had dat kunnen denken! Ik bedoel maar: het kan ook meevallen! Maar in plaats daarvan valt het nog tegen ook!". De tandarts onderbrak mijn innerlijke dialoog met de mededeling dat ze het een goed plan vond om mijn verstandskiezen er uit te halen.

Door al mijn therapie heb ik geleerd naar mijn gevoel te luisteren en dus kreet ik luid: "Nee, want dat durf ik niet!"
"Ja maar", vervolgde de tandarts zonder enige ironie: "het is veel verstandiger de verstandskiezen eruit te halen".
Ik herhaalde mijn eerste statement: "Nee, dat wil ik niet. Bovendien ik heb nergens last van!"
"Ja maar, het is veel beter voor je gebit", zeurde de tandarts door.
"Ik wil er liever niet meer over praten.", bracht ik uit.
Toen hield de tandarts genadig haar mond.

Nu ben ik weer een half jaar veilig. Tot de volgende halfjaarlijkse controle, of tot mijn verstandskiezen zo onverstandig zijn op te gaan spelen.