Loslaten

Soms moet je er even uitbreken. Dus besloot ik op een wat landerige dag lekker met de kinderen naar buiten te gaan. Buiten scheen aarzelend een waterig zonnetje, en dat was goed genoeg voor mij. Ik sommeerde iedereen in de jassen, en kondigde aan dat we lekker gingen leren fietsen op het naburige fietspad. Teuntje coachte Piet, en ik Ot.

De rest volgde met steps, skelters, mountainbikes, springtouwen, skateboards, elastieken, knikkers, radiografisch bestuurbare auto's, ballen, badmintonrackets, vliegers, frisbees en pogosticks. Aangekomen bij het fietspad kondigde Ot aan dat hij moest poepen. Ik wachtte even tot de vlekken voor mijn ogen weg waren, en trok toen met de hele karavaan weer naar huis. Nadat iedereen had gepoept, ik mezelf weer bij elkaar had geraapt en de kinderen in de jassen waren gehesen vertrokken we opnieuw naar het fietspad.

Op wat storende fietsers na, verliep de fietstraining buitengewoon voorspoedig. Omdat Teuntje klein is hoefde ze nauwelijks te bukken om Piet (3) in evenwicht te houden, dus dat ging wonderlijk goed. En ik greep Ot (5) in zijn nekvel, wat ook slechts geringe bukking vereiste. Zo wiebelden we succesvol over het fietspad.

Ik besloot daarom dat het tijd was om Ot letterlijk los te laten, zodat hij op eigen wielen verder kon. Maar dit soort zaken moet je niet te lichtzinnig aanpakken. Een verkeerde aanpak kan resulteren in een zwaar jeugdtrauma bij je kind!

Er zijn grofweg twee moederstromingen te onderscheiden: stroming 1 laat haar kind stiekem los, zodat hij ongemerkt los fietst. Zo merkt het kind per ongeluk dat hij het kan. Of niet natuurlijk... In welk geval je kind je met verwijtende, betraande oogjes vraagt: "Maar moeder, waarom liet u mij dan zo maar los? Hoe kan ik u ooit nog vertrouwen?!" De andere stroming vindt daarom dat in dit stiekem loslaten het gevaar schuilt dat het vertrouwen van het kind voorgoed beschaamt wordt, en beveelt een uitgebreid intakegesprek, actieplan en psychosociale begeleiding aan.

Ik schaar mij onder de tweede stroming en zei dus netjes: "Ot, mama gaat je zo loslaten okay? Mama gaat je zo loslaten! En dan ga jij verder fietsen."
Ot mompelde iets onverstaanbaars.
"Okay, dan gaat mama je Nu loslaten."Maar! Ik blijf bij je!", zei ik op vertrouwenwekkende toon. "Daar ga je Ot! Ik laat je nu lossss." Maar mijn hand weigerde Ots nekvel los te laten. Ik heb blijkbaar wat loslatings-issues.

"Weet je", zei Jans vriendje vertrouwelijk tegen me, "misschien moet je hem laten oefenen op het gras! Dan valt hij zachtjes." Dat Ot zou gaan vallen leek een uitgemaakte zaak. Blijkbaar dacht mijn hand er ook zo over.

Het gras leek mij inderdaad een zacht alternatief voor het ruwe asfalt van het fietspad. Dus dromden we allemaal naar het grasveld, waar een zanderig paadje door heen slingert, gemaakt door lakse fietsers die de allerkortste route nemen. Ot hees zich op zijn fiets, ik gaf hem een flinke zet en daar ging hij! Helemaal alleen, het paadje af. Ik applaudiseerde en juichte luid, en glom van moederlijke trots. Ots zegetocht eindigde luidruchtig toen hij tegen de ijzeren poortjes aan het eind van het paadje aandenderde. Maar Ot was ongedeerd, en bereid tot diverse Tours de Cyclette.

Ik hoop dat het figuurlijk loslaten van Ot net zo voorspoedig zal verlopen. En dat als hij in het leven valt, het ook een zachte val mag zijn.