Het is het einde van een tijdperk...
Plotseling dringt het tot me door: ik ben niet langer de moeder van een Baby. Piet, mijn jongste, is drie-en-een-half en evolueert zelfs al van peuter naar kleuter. Elf jaar lang was ik de moeder van een baby. Van zo'n hulpeloos wezentje, dat je intens aan ligt te kijken als je het voedt. Een wezentje dat met zes maanden enthousiast met zowel armpjes als beentjes beweegt, als een op hol geslagen trekpop. Een mensje dat helemaal hulpeloos is, en je vol vertrouwen aankijkt.
Nimmer meer zal ik een kind onder mijn hart dragen. Nimmer meer zal ik met verstilde glimlach, een hand op het nieuwe leven in mijn buik in een stoel zitten, terwijl de zon mijn haar oplicht.
Nimmer meer zal mijn nachtrust voortdurend verstoord worden. Nimmer meer zal ik met handen en voeten gebonden zijn, en geen stap buiten de deur kunnen zetten, zonder uitgebreide planning. Nimmer meer zal ik moeten bevallen en dat unieke "Schiet mij maar af, en doe het nu." gevoel hebben.
Het is het begin van een heel nieuw tijdperk!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
We zitten duidelijk in dezelfde fase. Mijn drie-jarige kan ik soms wel groot kijken (want oh wat is het lastig boodschappen doen met dat kereltje), maar gisteren zag ik de zwangere buurvrouw kletsen met de andere buuv die net bevallen is en ik dacht ineens: he, ik hoor niet meer bij dat groepje. Niet dat ik nou per se ergens bij een groepje wil horen (liever niet!), maar toch.... ik merk dat ik langzaam opschuif van "moeder met drie kleine kinderen en eeuwige snotvlekken op haar kleren" naar volwassen vrouw met drie opgroeiende kinderen. (Of ik word natuurlijk gewoon een ouwe doos....) Ik vind het wel prettig, die nieuwe fase, maar het is wel even wennen.
BeantwoordenVerwijderen