Het Dappere Thuisblijfmoedertje

Iedere dag werkte het Dappere Thuisblijfmoedertje dapper aan de deken van haar leven. Zorgvuldig zocht ze de verschillende lapjes uit, en naaide ze aan elkaar. Soms waren de lapjes somber en grijs, en dan weende het Dappere Thuisblijfmoedertje bittere tranen van verveling en teleurstelling. Dan vermengden haar tranen zich met de lapjes van haar deken, en kleurden de deken donker.

Andere dagen waren de lapjes vrolijk en gebloemd, en lachte het Dappere Thuisblijfmoedertje vreugdevol over zoveel mooie kleuren. Dan maakte ze ingewikkelde patronen en verrassende vormen. Zo wisselden donkere, saaie kleuren de vrolijke, intense kleuren af. Zo wisselden standaardvormen de ingewikkelde en interessante patronen af. En ieder lapje en patroon vertelde haar eigen verhaal. En ook al herhaalden sommige patronen zich keer op keer, toch genoot het Dappere Thuisblijfmoedertje van haar deken.

Soms prikte het Dappere Thuisblijfmoedertje zich in haar vinger, want je kon veel van haar zeggen, maar niet dat ze een goede naaister was. Dan vermengde haar bloed zich met de lappendeken, en kleurde de lapjes rood. Zo groeide en groeide de lappendeken, en soms kon het Dappere Thuisblijfmoedertje niet meer zien waar de deken begon, en waar hij eindigde.

En omdat hij zo groot was, veegden haar man en kinderen er soms hun voeten aan af, of gebruikten hem als handdoek. Dan vermengden zich modder, shampoo en badschuim met de lappen. Dan werd het Dappere Thuisblijfmoedertje boos en sprak ze hen vermanend toe. Dan schokschouderden de kinderen en de barse houthakker, en naaide het Dappere Thuisblijfmoedertje met grote woeste teken haar lapjes aan elkaar. Soms stonk de deken een beetje, maar dat vond het Dappere Thuisblijfmoedertje niet erg, want ze was wel wat gewend van haar barse houthakker.

Zo werkte het Dappere Thuisblijfmoedertje dapper aan haar deken. En aan het eind van elke dag keek ze tevreden naar haar werk. Het was haar deken, en de lapjes had ze met liefde gekozen en aan elkaar gezet. Het Dappere Thuisblijfmoedertje was blij met haar deken. En soms als de dagen koud waren, en de aarde donker, dan wikkelde ze zich erin, en hield de deken haar warm.

En zo lang ze ongelukkig en gelukkig leefde, werkte het Dappere Thuisblijfmoedertje aan haar deken.

Want de deken was nu eenmaal haar levenswerk.