'Drie is teveel' gaat de uitdrukking, en dat kan ik hartstochtelijk onderschrijven nu Piet al enige maanden in ons bed bivakkeert. Getergd balanceer ik op de rand van het bed, en probeer ieder contact te vermijden. Want na een dag met kinderen wil ik niets liever dan een nacht zonder kinderen.
Het is allemaal de schuld van Floris, als ik zo politiek incorrect mag zijn, die het gewoonweg makkelijker vindt om Piet bij ons te nemen, zodat hij het gezeur niet hoeft te horen. Maar hij heeft de dag doorgebracht tussen volwassenen, en weliswaar hard gewerkt, maar dan wel zonder constante interrupties. Ik voel me niet gesteund in het gevecht dat opvoeding heet, en heb veel zin om Floris een schop te verkopen.
Het enige dat ik nog verlang, is het bed helemaal alleen voor mij. Met helemaal niemand anders er bij in.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
kruip jij toch in het bed van de kleine, of is het nog een peuterbed?
BeantwoordenVerwijderenHier net zo. Bij snotvalling of griepje zegt manlief 'kom maar gezellig bij ons' draait zich vervolgens om (met 70% van het dekbed). Resterende 29 % gaan naar de kleine.
BeantwoordenVerwijderenHeb van ellende alvast volwassen éénpersoonsbed besteld. Kan ik daarop gaan slapen...
sterkte !