Plotseling bevind ik mij op onbekend terrein in Moederland. Het landschap verandert, en de zacht glooiende hellingen maken plaats voor woeste gebergten. Kabbelende beekjes veranderen in woest kolkende rivieren, en ik kan alleen maar vrezen wat het stekelige gras voor giftige diersoorten herbergt.
Nu Maartje 11 is, in groep 8 zit, en haar eerste schreden op het puberpad zet zie ook ik mij gesteld voor een heel nieuw pad. En zoals gewoonlijk in Moederland, heeft iemand vergeten richtingaanwijzers neer te zetten. Waar is de ANWB als je ze nodig hebt? Maar de vraag die mij het meest kwelt is de vraag hoe ik de weg in dit nieuwe deel van Moederland het beste kan afleggen. Voldoen de methoden die ik tot dusver heb gevolgd of is een andere aanpak nodig? Wat zijn de regels, wat zijn de wegen en hoe bewandel ik die? Of kan ik beter met het openbaar vervoer gaan?
De Duitse schrijver Goethe schreef met veel begrip over pubers, in zijn boek 'Die Leiden des jungen Werthers' en hun Sturm und Drang. Maar hoe zit het met de Sturm und Drang van moeders?! Nadat jarenlang het consultatiebureau de handen in onschuld waste onder het motto: "U kent zelf uw kind het beste", worden rondom groep 8 plotseling de bakens verzet. Hoewel je als ouder er van overtuigd kunt zijn dat je de nieuwe Einstein herbergt, weegt plotseling het oordeel van de leerkracht zwaarder. Elf jaar lang kende jij je kind het beste, maar nu het om zijn toekomst gaat, kent de leerkracht hem het beste. En dat hoeft niet zo'n probleem te zijn, als die het met je Einsteindiagnose eens is, maar wat als die VMBO adviseert? Dan doen Sturm und Drang hun intrede!
Tegelijkertijd biedt dit ook nieuwe uitdagingen. Het is best spannend niet te weten hoe de weg zal lopen. Voorzichtig en tastend zoek ik mijn weg, en probeer valkuilen te vermijden. Soms brand ik mij venijnig aan brandnetels, val ergens in of stoot mij gemeen aan een steen. En ik ben hier niet alleen: overal om mij heen zie ik collega-moeders ook hun weg zoeken. Sommigen hebben ergens een kaart bemachtigd, anderen lopen net zo blind rond als ik. Maar we delen een verlangen: we willen dat het goed gaat met onze kinderen. En gedeelde Sturm und Drang is halve Sturm und Drang. Wellicht was het met de junge Werther ook beter afgelopen als iemand hem had getipt!
Maar in tegenstelling tot Werther ben ik niet van plan het slachtoffer te worden van mijn Sturm und Drang. Ik ga die gebruiken om opnieuw mijn weg te vinden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Als mede-moeder van een 11 jarige uit groep 8: ik heb een zus met twee dochters die mij al voor is gegaan op het puberpad. Hoe vaak dacht ik: nou, als MIJN kind DAT zegt, dan....... En nu zegt en doet mijn puber het gewoon ook allemaal. Mijn nichtjes zijn inmiddels puber-af en zeer goed "opgedroogd", ik ben apetrots op ze (en op mijn zus die het allemaal moest doorstaan). Ik hou dus hoop.....
BeantwoordenVerwijderen