De Schreeuw

Mijn mond is wijd geopend in een stille schreeuw, zoals de figuur in het schilderij van Edvar Munch. De kinderen krijsen, en laten voortdurend de deuren wijd openstaan zodat door het hele huis een ijzige wind waait. Ze maken ruzie, ze lopen verveeld rond, en ze gooien overal speelgoed rond en vertikken het dan op te ruimen, ze gillen, en ze klieren, en ze rennen zo wild rond dat het slechts een kwestie van tijd is voor er 1 met het hoofd op de punt van de openhaard valt en ik naar het ziekenhuis moet crossen. Ik heb de ponskaartjes alvast klaar gelegd.

En ze lopen steeds heen en weer, en in en uit, en van beneden naar boven, en weer van boven naar beneden, en van buiten naar binnen en andersom. En ze lopen met hun schoenen over de banken, en ze gebruiken het meubilair als gymtoestellen.

En als ze naar buiten gaan dan doen ze vooral geen jas aan, ook al is het 0 graden, en als ik dan zeg dat ze een jas aan moeten, dan weten ze natuurlijk niet waar die is. Dan moet ik eerst die jas gaan zoeken, en ondertussen zijn zij alweer naar de hoek van de straat gerend. Dan moet ik eerst zelf een jas aandoen, om hen hun jas te brengen, maar dan ben ik mijn eigen jas ook kwijt. Die vind ik dan op de vloer in de wc, waar Piet net heeft geplast, met zijn aah-net-iets-te-korte-piemeltje. Ik knijp het ergste vocht eruit, trek hem aan, vang het betreffende kind en dwing het in de jas. Dan ren ik hard weer naar binnen, maar uiteraard willen de kinderen plotseling ook naar binnen. Ze gooien hun jas weer uit, en hervatten hun gedender door het huis.

Tegen beter weten in appelleer ik aan hun Verstand: "Dat is voor mama toch ook niet leuk, dat jullie nooit de deur dichtdoen?! Dacht je dat ik het leuk vind om dat steeds te moeten zeggen?! Dat kost trouwens ook hartstikke veel geld! Want dan moet de verwarming veel te hard werken! Willen jullie dan niet op vakantie dit jaar? En met je hoofd op de punt van de openhaard vallen doet hartstikke pijn! Dat willen jullie toch niet?" Maar mijn oratie is niet besteed aan hun dovemansoren. Nog voor ik ben uitgesproken rennen ze weer weg. En laten uiteraard de deur openstaan.

Dan vertrekt mijn mond zich in eerder genoemde geluidloze schreeuw, en mijn handen grijpen naar mijn hoofd. Iemand moet toch de kalmte bewaren, en aangezien ik De Volwassene ben, en De Moeder, en immers zelf kinderen wilde, en 'waarom geniet ik niet meer' ben ik ook Het Haasje.

Maar het is niet goed om je gevoelens op te kroppen, dus gooi ik mijn innerlijke schreeuw er hier maar uit. Ik slinger mijn gevoelens gewoon cyberspace in: AAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!!!!!!!!