De kracht van kleinschaligheid

Vandaag had ik een indrukwekkende, hoogopgeleide, bereisde, oudere dame op bezoek. We hadden het over het Nederlands onderwijssysteem, dat er volgens haar, als onderwijskundige, dieptreurig aan toe is. Ik vertelde haar wat over mijn ervaringen, en ze keek me verbouwereerd aan en zei: "Maar weet je wel wie je bent?! Jij bent psychologe en moeder van vijf kinderen. Zeg je er wel eens wat van?! Je bent een academicus! Dat zijn de mensen die het voortouw moeten nemen!"

Verbluft keek ik haar aan, terwijl ik mentaal checkte of ik aan haar beschrijving voldeed. Verrek, de kwalificaties klopten. Ik was er stil van. Ben ik dan zo erg 'assimilated' in het systeem, dat verzet niet meer bij mij opkomt, en ik alles stilzwijgend accepteer? Waar is mijn onderzoekende geest? Waar is mijn moederinstinct? Waar is mijn vuur om te vreten? Ergens begraven onder de puinhopen van 12 jaar moederschap?

Zo gauw ik ze weer heb opgegraven stroop ik mijn mouwen op, marcheer naar buiten en zeg: "Weten jullie wel wie ik ben?! Ik ben Nicole Orriens! Ik ben psychologe en moeder van vijf kinderen! En voor mijn ontbijt eet ik ijzer en voor de lunch vuur, en voor het diner jullie!". Dan schreeuw ik in Teletubbiestijl: "Ik ben Nicole Orriens, en ik kom eraaaaaaaaaan!" Dan beklim ik de barricades en neem het voortouw!

Maar tot die tijd speel ik barricade met de kinderen, sta achteraan bij het touwtrekken en eet fruithap i.p.v. vuur. Want als academicus en moeder ken ik de kracht van klein beginnen, en ik begin bij mijn gezin.