Hell hath no fury

Vandaag toen ik rustig op een bankje zat, te genieten van de waterige herfstzon, kwam een niet-onknappe jongeling voorbij fietsen. Hij groette mij vriendelijk in het voorbijgaan, en ik groette hem vriendelijk terug. Zo zat ik een beetje voor me uit te dromen, toen plotseling de jongeling weer voor mij stond.

"Zo, zit je te genieten van de zon?"
Dat kon ik alleen maar bevestigen, en ik mompelde "Hmhm" en staarde onbestemd in de verte.
"Ik zie dat je een kindje hebt?", zei de jongeling, terwijl hij op het kinderzitje wees.
Ik rukte mijn blik los van de verten, en antwoordde afwezig "Ja."
Nu keek de jongeling mij doordringend aan en zei: "Volgens mij ben jij nog vrijgezel!!!"
Ik zag een mogelijkheid de conversatie een ferme doodssteek te bezorgen en zei enthousiast: "Nee, ik ben getrouwd!", en liet trots mijn trouwring zien.
De jongeling keek onthutst.
"En ik heb vijf kinderen!", voegde ik er voor de zekerheid nog aan toe.
"O". Het was even stil. "Ik dacht dat no. 6 onderweg was!"
"Tja, dat hoor ik natuurlijk niet graag!" antwoordde ik, terwijl ik mijn buik introk, en me voornam acuut te stoppen met mijn dagelijkse chocolade sinterklazen.
"Sorry", zei de jongeling, "het kan natuurlijk ook no.7 zijn."

Hell hath no fury like a man scorned.