Hier ben ik weer eens op zondagmiddag het huis aan het dweilen, terwijl ik me, zoals altijd, verbaas over de mate van zooi en smeer. En ik bedenk me, hoe ik slechts een week geleden, precies hetzelfde stond te doen. En de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor, en de week daarvoor. Het is een eindeloze repetitie van hetzelfde werk. En toch is er vandaag iets anders: Ik ben anders.
Na een week Londen voel ik me anders. Tevreden kijk ik om me heen, naar mijn man en kinderen, naar mijn eigen 'bohemien' huis, naar mijn eigen woeste tuin. En ik voel hoe gelukkig ik eigenlijk ben. En wat is er dan mis met een beetje repetitie?!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Soms moet je inderdaad er even tussenuit om alles weer te waarderen en te beseffen dat geluk gewoon in die kleine dingen zit, zelfs in het dweilen van je eigen zooi. :)
BeantwoordenVerwijderenIngrid
Gelukkig kun je niet vaak genoeg zijn, inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenIk ben een thuisblijfmoeder met drie kinderen, een oppaskind en een hond en heb je tijdens het googlen gevonden. Eerst natuurlijk stiekem een tijdje meegelezen, maar nu ik je blog tot bijna het begin heb teruggelezen wil ik hierbij bedanken voor de leuke stukjes en herkenbaarheid ervan. Tussen een hoop carierre-buurvrouwen (niks mis mee, ze zijn echt heel aardig en moeten het vooral doen zoals zij het willen) is het fijn te lezen dat ik niet de enige ben die gelukkig is met een dweil en een hoop kinderzooi. Okay het is niet altijd leuk, maar je begrijpt wat ik bedoel.
BeantwoordenVerwijderen