Ik moest met Piet naar het consultatiebureau voor de driejarigen keuring. Zonder noemenswaardige strubbelingen, behalve dan dat het consultatiebureau verhuisd was naar een geheel andere locatie, arriveerden we toch nog keurig op tijd om klokslag 9 uur. Dat is het voordeel van anale fixatie: je hebt altijd zee-en van tijd om te verdwalen en om plotselinge verhuizingen te compenseren.
De nieuwe locatie is wel een verbetering, frisse groene muren en veel meer ruimte. Dat vonden Piet en Ot ook die onmiddelijk over de stoelen gingen klauteren. Zo zaten we genoeglijk totdat Piet zijn kleren uit moest doen. Piet gooide alles in de strijd om zijn kleren aan te houden. En aangezien hij slim is, verschanste hij zich midden onder een grote tafel, waar ik hem van geen enkele kant kon grijpen. Maar na vijf kinderen vertrek ik geen spier bij dit soort taferelen, ik kreeg het niet eens warm. En ik geneerde me ook niet. Zou 11 jaar moederen dan eindelijk zijn vruchten afwerpen?!
Na een paar rondjes om de tafel wist ik Piet onder de tafel vandaan te pulken, en gooide mijn moederlijke vaardigheden in de strijd. Ik counselde, ik coachte, ik onderhandelde en aan het eind sjeesde Piet gauw weer onder de tafel. Een poging werd nog gedaan om mij met Piet samen te wegen, maar mijn heupen zijn breder dan de gemiddelde peuter en ik paste niet op het weegstoeltje. Piet is een keihard onderhandelaar, en uiteindelijk is hij toch maar gewogen en gewogen inclusief kleding en schoenen. En te licht bevonden.
Vervolgens werden we gewenkt door de verpleegkundige voor het Consult. Ik nam plaats in 1 van de stoelen, en zakte aangenaam onderuit. De verpleegkundige nam wat kernpunten van Piets ontwikkeling door, terwijl Piet zich op een puzzel stortte. Ik liet het me allemaal lekker aanleunen, en vond het erg relaxt dat iemand tegenover mij zo zijn best zat te doen. Toen richtte ze het woord tot Piet, die haar sto-icijns negeerde. Ze probeerde nog een paar keer contact te maken, maar Piet negeerde haar volledig. Toen richtte ze zich maar tot mij: "Doet hij dat vaker?"
"Ja."
"Bent u moe?"
"Ja."
"Staat u er helemaal alleen voor?"
"Ja."
"Oke! Dan zien we u over een jaar weer terug!"
Geweldig het consultatiebureau. Wat zou ik toch moeten zonder hun zorg, advies en feedback?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat is het toch heerlijk herkenbaar! Ook mijn jongste (zoon) is net 3 en gedraagt zich net zo. Ook ik ben moe en sta er overdag alleen voor. Mmm...zouden dit de symptomen zijn na 9 jaar moederen..Helaas krijg ik hier ook geen feedback op ha ha ha!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Dorothea
Heeeeeeeeel vreemd dit! Echt heel vreemd. Neem hier geen genoegen mee hoor. Huisarts hoe denkt die er over?
BeantwoordenVerwijderenmijn zoon van 3 doet het ook, hoor!
BeantwoordenVerwijderenik roep regelmatig: zeg, ben je doof, ik praat tegen je. (en krijg dat dan natuurlijk net zo hard weer terug als ik zelf een keer niet snel genoeg reageer). de oudste deed het ook en het is vanzelf over gegaan.
Met 3 kinderen die alledrie een vorm van autisme hebben weet ik het zeker; het CB is voor ons volledig ongeschikt...we voldoen niet aan de grootste gemene deler.
BeantwoordenVerwijderenWat een geweldig verhaal en zeer herkenbaar. Ik moest er eigenlijk ontzettend om lachen. Wat een ongelooflijke 'muts' die verpleegkundige!
BeantwoordenVerwijderenOntzettend leuke weblog trouwens!
"Help, ik verzuip"
BeantwoordenVerwijderen"Ik zie het, wat rot voor je"
Tegenover zo'n verpleeg'kundige' is Piet's reactie de enige juiste !!!
Way to go Piet!
Groet, Erna