Luid schalt de country and western muziek door ons huis. En nog luider schal ik mee. Ken je die periodes waarin alles soepel loopt? Je kinderen naar je luisteren, en vreedzaam naast elkaar leven? Waarin alles wat je aanraakt succesvol wordt? In zo'n periode zit ik dus niet.
En daarom zing ik hartstochtelijk mee met country and western muziek en lucht zo mijn overvol gemoed. Maar de luide country and western muziek en ik zijn geen partij voor het geschreeuw van de kinderen, dat overal bovenuit klinkt. En dus zet ik de muziek nog wat harder, en zing dreigend dat ik vanavond niet alleen zal zijn, maar met iemand anders. Wel jammer dat Floris er niet is om het te horen.
De kinderen in country and western liedjes zijn altijd zo lief en dankbaar. Zelfs als hun moeder een belachelijke patchwork jas voor ze naait en iedereen ze pest, lachen ze haar vol liefdevolle dankbaarheid toe. En ze lopen graag blootsvoets 30 kilometer naar school als er geen geld voor schoenen is.
Waarom is er geen country and western lied over krijsende kinderen en opgebrande moeders? Of een 'Hoe word ik een country and western kind' workshop.
Ik weet zeker dat dat een hit word.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Niets zo heilzaam als zingen -zo hard mogelijk-!
BeantwoordenVerwijderenEn laat mij dan die opgebrande moeder met die schreeuwende kids maar even vergeten. Laat die hit maar zitten.
Laa-la-laaaaa
Die bestaat! 'Legend of a cowgirl' van Imani Coppola. Staat op 'Woman of the nineties deel 2'.
BeantwoordenVerwijderenLuister & huiver.
Oeps, vergist: het is een nummer van Paula Cole: Where have all the cowboys gone?
BeantwoordenVerwijderenDát is 'm!