Traag kruipen de uren voorbij. Ik ben al met de kinderen naar de stad geweest voor nieuwe schoenen. We hebben geluncht, geknutseld en gespeeld en nu is het bijna 16 uur. Ik heb van vuilniszakken knutselschorten gemaakt, ik heb spookjes geknutseld van plastic witte bekertjes en plastic zakken, ik heb pompoenen geknipt van oranje papier en oude eierdozen tot spinnen gemuteerd. En toen heb ik alles weer opgeruimd.
Nu ben ik eventjes alleen, terwijl de kinderen boven dingen aan het doen zijn, die ik niet wil weten, maar ongetwijfeld later zal ontdekken. Sommige dingen laten zich nu eenmaal niet negeren, zoals impromptu kunst op muren, of ontplofte kledingkasten.
Dan gaan mijn gedachten uit naar de oma in het liedje van Corry Konings:
"Van oma mag alles, wat moeder ons verbiedt,
want oma doet meestal alsof zij het niet ziet."
Dan denk ik "You go, oma! Jij hebt het goed bekeken!"
En terwijl ik, net als Corry Konings' oma, het lawaai en gestamp boven probeer te negeren roert zich diep in mij een hartekreet: De kinderen hebben een dagje vrij, maar wanneer heb ik een dagje vrij?!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Als ze het huis uit zijn.....
BeantwoordenVerwijderenIk vind het al ontzettende knap dat je zo'n knutsel-moeder bent. Ik ben al blij als ik de klei in een vormpje kan kneden en dat mijn kinderen dan ook nog zien wat het is....
BeantwoordenVerwijderenEn ja schoenen kopen moet ik ook nog doen...op een of andere manier zie ik daar altijd heel erg tegenop.....
Kun je nagaan als je in een gehucht als Almen woont, waar het tussen de moeders alleen 'ons-kent-ons' is, en er verder geen ruk te doen is.Dan gaat een vrije woensdag (studiedag leraren) of herfstvakantie wel errug langzaam voorbij.Gelukkig weten die 'ons-kent-ons' moeders de gratis oppas in de buurt prima te vinden als het ze uitkomt...diezelfde moeder die ze nooit zien staan is alleen geschikt als kinderopvang.
BeantwoordenVerwijderen