Al maanden wordt gepoogd een afspraak te maken met een pedagoge, de intern begeleidster en mij, om Jan te bespreken. Maar met 2 parttimers, de pedagoge en de intern begeleider, en 1 fulltimer, ik de moeder, valt dat nog niet mee.
Want elke keer als ik er aan denk, dan zijn ze er niet.
Twee weken geleden kreeg ik 19 september om 11.30 als mogelijkheid voorgeschoteld, en ik beloofde deze afspraak te bevestigen. Maar goed, toen vergat ik het voortdurend, of als ik er aan dacht waren ze net weer vrij. Zo pruttelde twee weken lang achter in mijn hoofd de vage gedachte dat ik daar 'nog even achteraan' moest. Tot vandaag, de dag van de afspraak, ik mezelf bij elkaar raapte en het schoolgebouw betrad.
Maar omdat ik de afspraak niet had bevestigd, had ze er iemand anders op gepland. Uiteraard was dit mijn schuld, aangezien ik er niet op terug was gekomen. In mij vochten irritatie, frustratie en tranen om voorrang. Tot mijn onaangename verrassing leken de tranen te winnen. Ik voelde me net een pan soep die overkookt. De deksel begon te dansen, en de stoom ontsnapte, hoe hard ik de deksel er ook weer probeerde op te duwen. En ik dacht bij mezelf: "Waar komt dit vandaan?!!". Het lukte me de tranen weg te duwen, en nu hebben we afgesproken dat de intern begeleidster gaat kijken wanneer het de pedagoge behaagt, en dan krijg ik 3 opties.
Maar in mij woedt frustratie om parttimers, die zo vaak niet op hun werkplek zijn. En frustratie om moeders die fulltimers zijn en altijd op hun werkplek zijn, en dan vervolgens wordt verweten dat ze niet bijdragen aan de maatschappij.
Toen heb ik thuis eerst maar eens een potje gehuild. Om de mislukte afspraak, om het gebrek aan erkenning van het werk van moeders, om sommige part-timers die het fijn vinden om er twee dagen per week 'even uit' te zijn en omdat ik de deksel er niet meer op kon houden. Dus nu zit ik hier met vlekken in mijn gezicht, een verstopte neus en waterige oogjes.
En voorlopig ben ik daar nog fulltime mee bezig. Want sommige dingen kun je niet parttime doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geweldig stukje Nicole, ik zit hier ook met natte ogen na het lezen van je schrijven.
BeantwoordenVerwijderenSoms bekruipt me het gevoel dat het steeds moeilijker wordt voor ons thuisblijfmoeders en er wordt ook een veel groter beroep op ons gedaan, omdat we 'toch maar' thuis zijn. We moeten ons steeds meer aanpassen aan het werkritme van anderen, daar loop ik ook tegenaan.
Als je nagaat dat ik bijna de enigste thuisblijfmoeder ben in onze straat, met ook nog veel oudere mensen wiens kinderen niet in de buurt wonen of het 'gewoon' te druk hebben, heb ik het druk met hier en daar 'even' helpen. Vaak hebben de oudere mensen veel begrip voor mij en vinden het zo vreemd dat moeders niet meer volledig de zorg van hun kinderen op zich willen nemen.
Het doet me nog iedere dag pijn, nu ook met de komende verkiezingen in het verschiet. Hoe moet dit straks alles??
Ik wil zo graag een moeder 'thuis' zijn, daar put ik veel voldoening uit en geeft mij rust.
Liefs, Tineke
Lieve Nicole
BeantwoordenVerwijderenEen cyberschouder en een cybertissue van mij voor jou!
En mijn waardering natuurlijk, en die is écht!
Groet, Erna
Prachtig stukje Nicole.
BeantwoordenVerwijderenVandaag had ik het erg druk. Drie kinderen naar school/P'zaal brengen, voor je het weet is het weer lunchuur, weer naar school, eten, weer naar school, terug, jongste op bed en daarna snel opruimen want er kwam plotseling een ukkie waarvan de moeder (alleenstaand) geen opvang had en tot 1.00 uur 's nachts moest werken.
Hoe bedoel je we hebben elkaar nodig, de werkende en de thuisblijfende moeders. Nee in Den
Haag weten ze het allemaal zo goed. Dump de kids maar, die zijn bijzaak, als de economie maar draait..
Groet van een moeder die ook wel eens een traantje weg pinkt.
ik werk parttime (2 hele dagen, dus 5 dagen ben ik gewoon moeder die thuis is :-)) maar ik kan me je gevoel toch levendig voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenmaar er is toch ook niks mis met af en toe even een flink potje janken?
Dank voor jullie lieve reacties!
BeantwoordenVerwijderenNicole
Ook ik schaar mij dan maar in de lange rij thuisblijvende huilebalken. Ik ben mama van een puber en een peuter, en ik baal er als een stekker van dat je als volslagen debiel wordt gezien als je besluit dat je zelf voor je kinderen wilt zorgen. Vroeger was je zielig als je een mama had die buiten de deur werkte, en werd er over je gefluisterd dat je een sleutelkind was. Nu ben je een kneus als je een mama hebt die thuis op je wacht om je schoolverhalen aan te horen. Waar is toch het begrip gebleven vraag ik mij af. Ook ik ben de enige in mijn gehele vrienden en kennissenkring die sowieso kinderen heeft, en die dan ook nog eens thuisblijft! Bijna een doodzonde zou je gaan denken. Je ziet mensen denken "nou ja zeg, ook zonde van die miep dr opleiding". Echt, ik word er steeds kwaaier om...
BeantwoordenVerwijderen