Soms, ik kan er niks aan doen, dan overvalt me een gevoel van hopeloosheid. Dan denk ik: "Het is te moeilijk, dat opvoeden. Ik geef het op." Bijvoorbeeld als ik tegen Jan heb georakeld over de regel "Er mag pas gecomputerd worden als ik ga koken." Vervolgens komt Jan thuis met een vriendje, en die heeft een computerspel voor Jan meegenomen. En vergeet niet dat Jan op school bekend staat als niet-sociaal-vaardig. Riskeer ik dan het misnoegen van het vriendje, en houd ik ze aan mijn computerbeleid? Eindelijk spreekt Jan eens af met een ander kind, en dan gooi ik roet in het eten. En dus zeg ik vriendelijk: "Dat is leuk zeg. Ga maar spelen."
En ondertussen geef ik me zelf strafpunten voor Inconsequent Zijn, en bedenk dat mijn opvoeding voor Jan net zo is als het weer: onvoorspelbaar en veranderlijk. En wat dat betekent voor zijn karaktervorming, ik durf er niet aan te denken. Zo pieker en worstel ik mijn dagen door, en vraag me af of ik het wel goed doe.
Het beste antwoord dat ik mezelf kan geven is: "Meid, je geeft het je Beste."
Ik hoop maar dat mijn Beste goed genoeg is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Strafpunten voor inconsequentie kun je weer wegstrepen tegen bonuspunten voor flexibiliteit. Het beste is altijd goed genoeg.
BeantwoordenVerwijderenZijn wij ouders niet ook gewoon mensen?
BeantwoordenVerwijderenWij moeders mogen ook fouten maken en zo'n grote fout vond ik dit echt niet hoor.