De Thuisblijfmoeder die niet thuisbleef

Ik ben uitgenodigd voor de jaarvergadering van de Engelse organisatie voor Thuisblijfmoeders, Fulltime Mothers. Ik kan overnachten bij Anne Limes, die jullie wellicht kennen vanwege haar kritische en welbespraakte bijdrages aan o.a. het forum. Nonchalant vertel ik vrienden en kennissen, "Tja, begin november reis ik even naar Londen voor een vergadering van de nationale Engelse organisatie Fulltime Mothers." Ik vind het erg stoer klinken allemaal. Er is maar 1 klein probleempje: ik ben niet stoer.

Ik ben geen geboren reiziger, en stadsplattegronden vormen voor mij puzzels van het niveau 20 sterretjes. Het baart mij dan ook wel enige zorgen hoe ik in vredesnaam ooit, op zo maar een adres in Londen, moet zien te komen. Met de boot naar Engeland vinden moet nog lukken. Maar dan. Dan zet ik voet in een drukke wereldstad met een ingewikkeld labyrinth van metrogangen. En zoals Floris behulpzaam opmerkte: Londen is GROOT. Vliegveld Heathrow ligt ook in Londen, maar het is een uur reizen van Heathrow naar het centum van Londen. En dan heb ik het nog niet over de dreiging van kapseizende veerboten, terrorisme, botsende treinen, criminelen, seriemoordenaars,verkrachters en beren op de weg.

Maar de grootste beer op mijn weg is mijn Angst en Stephen King-achtige fantasie, en angst is een slechte raadgever. Dus heb ik besloten dat de videoboodschappen voor de kinderen, voor elke verjaardag 1, niet nodig zullen zijn. Ik hoop er zelf bij te zijn. Ik boek een retourtje Londen en retourneer intact.

De enige die ik hoop, die niet mee terug komen, zijn mijn angsten en zorgen.