Ik rende door de Aldi boodschappen te doen, toen ik langs een moeder met een kind in haar karretje racete. Ik keek naar mijn eigen kinderloze karretje en onverwachts, overviel me een hevig gevoel van verlies. Ik werd bevangen door heimwee naar de tijd waarin ook ik, behalve boodschappen, een kind in mijn karretje had. Een kind waarmee ik praatte, als de Voice-Over van ons leven: "Nu gaan we alle boodschappen op de band zetten! En dan gaan we betaaalen. Want anders zijn we Dieieieven."
Als ik nu Voice-Overtje speel denkt iedereen dat ik gek ben. En toen uit de luidspekers ook nog een droevige ballade klonk pinkte ik tersluiks een traantje weg, en nam me voor zo snel mogelijk Piet weer mee te nemen om boodschappen te doen. Want dit was slechts een korte blik in mijn toekomst. Het duurt nog een jaar voordat ook Piet fulltime naar school gaat.
En de volgende keer dat ik met Piet boodschappen doe genieten we allebei met volle teugen. Niets zo goed als een korte blik in je toekomst, om je te helpen het Heden nog eens extra te waarderen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
mijn jongste wil niet in het stoeltje, alleen maar staan in het karretje,zodat hij overal goed bij kan. ik zal er niet zo rouwig om zijn als hij naar school gaat en ik in alle rust boodschappen kan doen en niet de winkel twee keer door hoef om alles weer terug te leggen.
BeantwoordenVerwijderen