And now the stage is bare...

In overleg met mijn Innerlijke Counselor heb ik mezelf geadviseerd een weekje rustig aan te doen. Maar dat 'rustig aan doen' valt nog niet mee. Eerlijk gezegd vind ik het best een beetje saai. Enigszins verloren loop ik rond en probeer te bedenken waar ik nu allemaal tijd voor heb, en tegelijkertijd helemaal mezelf, en uitgerust, te worden.

Zo zit ik in het decor van mijn leven, maar al mijn tegenspelers zijn weg. En was het decor altijd al zo stoffig en aftands? Een flessengroene bank met loshangende knopen, muren met gaten erin, laminaat met gaten erin, lampen die scheef hangen, ah-net-iets-te-kort-te gordijnen en muren vol vrije expressie met viltstift.

Ik schil maar een peertje voor mezelf. Dat staat immers in mijn script: "Rond 9.30 maakt de moeder een fruithap." Die knaag ik in eenzaamheid op, en ik denk bij mezelf: dit is mijn voorland. Een aftands decor en een solo-optreden. En ik denk aan Elvis Presley's zwaarmoedige lied: "And now the stage is bare, and I'm standing there, with emptiness aaall around me. And if you don't come back to me, they can bring the curtains down." Maar in mijn geval helpt dat niet veel, aangezien ze te kort zijn...

Dan is mijn peertje ook op. Wat zal ik nu eens gaan doen? Plotseling krijg ik een Willie Wortel moment: ik ga gewoon een nieuw script schrijven, met mezelf als leading lady!!!

Dat wordt zeker een Oscar!