Als kind was ik dol op de boeken van De Dolle Tweeling van Enid Blython. De Dolle Tweeling ging naar kostschool, Clarence House, genaamd, en aten daar middenin de nacht sardientjes op slaapfeestjes. Ook de verhalen over Pitty, eveneens van Enid Blython, die naar kostschool Mallory Towers ging boeiden mij hevig. Wie kan het mij dan ook kwalijk nemen dat ik, ongehinderd door enig zelfinzicht, zelf ook dolgraag naar kostschool wilde? Ik proefde de sardientjes al op mijn tong.
Nog steeds prijken in mijn boekenkast trots de complete reeksen van De Dolle Tweeling en Pitty, en ik lees ze nog steeds graag. Maar nu gaat mijn interesse niet meer zozeer uit naar de Dolle Tweeling en Pitty alswel naar hun ouders. Slechts 1 keer per jaar, in de zomervakantie, brachten zij onafbroken stukken tijd met hun kinderen door. Enid Blython had duidelijk nog nooit van de, in Nederland zo verguisde, Moederschapsideologie gehoord.
Misschien moet de overheid heftig gaan investeren in de promotie van Dolle Tweeling boeken, zodat alle kinderen spontaan naar kostschool willen. Dat lost dan mooi het Kinderopvangprobleem op. De enige bijkomstigheid, is dat er dan wel gezorgd moet worden voor voldoende sardientjes.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Enneuh, wat moeten al die thuisblijfmoeders dan.... ????
BeantwoordenVerwijderen(Aach naturlich, endlich mal,in Ruhe, mit die Sardinen auf die Bank, NAH??)
Groet, Erna