Opruimen

Hoeveel ik ook opruim, altijd blijft er aan het eind een kleine Mount Everest over uit de categorie Onbestemd. Losse puzzelstukjes, waarvan ik ooit misschien toch nog die puzzel terugvind; verdwaalde wielen van auto's, poppetjes die in een bus thuishoren maar hem net hebben gemist, bladzijden uit een boek waarvoor ik vergevorderde plannen heb ze er weer in te plakken. Kortom: van die zooi, die je zo gauw je het weggooit, toch nodig blijkt te hebben. Ik haat de categorie Onbestemd. En als ik me dan bedenk dat er een tijd in mijn leven was, waarop ik nog nooit van de categorie Onbestemd had gehoord; ja, dat mijn huis ooit speelgoedonderdelen vrij was, dan kijk ik in stille verwondering naar de puinhopen om me heen. Dus toen er een gratis kindervrijmarkt werd gehouden in het naburige dorpje Zelhem, schreef ik de kinderen onmiddelijk in. Vervolgens ging ik met hardvochtige hand door al hun speelgoed, daarbij geholpen door hun hebzucht. Met eurotekens in hun ogen verloochenden ze hun spullen, en waren de behulpzaamheid zelve. En de categorie Onbestemd werd een gratis grabbelton. Vanmiddag reed Floris met een auto vol spullen en de oudste drie kinderen naar Zelhem. Vol blijde verwachting wachtte ik, samen met Ot en Piet, op hun thuiskomst. Tegen de avond kwam Floris thuis met een auto vol spullen en de oudste drie kinderen, en 30 euro. Veel hadden de kinderen niet verkocht, maar Floris en mijn oude dvd-speler en camera waren snel van eigenaar verwisseld. De spullen die nog in de auto liggen wacht de Kringloop. Het eindstation voor spullen uit de categorie Onbestemd. Mogen ze rusten in vrede en een andere moeder tot wanhoop drijven. Zie ook opruimliedjes.