Moederlijke zorgen

Zondag heb ik Maartje uitgezwaaid. Ze gaat een week op kamp. En ik moet steeds maar aan haar denken als pasgeboren baby, in een lichtblauw rompertje. Hoe kan het dat ze al oud genoeg is om een week helemaal alleen op kamp te gaan? Ik voel een brok in mijn keel, en vraag me af wat me in vredesnaam bezielde om haar in te schrijven.

Maar dan komt mijn verstand tussenbeide en denk ik aan haar enthousiasme en hoe ze uitkeek naar dit kamp. Dan verman ik me, maar tegelijkertijd valt mijn mond open van verbazing. Want met vrolijke onbevangenheid gaat Maartje het avontuur tegemoet. En dat, terwijl ik in mijn lagere schooltijd in de grote vakantie al in tranen was, vanwege de dreiging van het kamp aan het eind van het naderende schooljaar.

Maakt ze zich dan geen zorgen of ze wel vriendinnetjes zal hebben? En of de kampleiding wel aardig is, en of ze wel leuke dingen gaan doen, en of het daar niet gevaarlijk is, en of ze geen heimwee zal krijgen, en of het eten daar wel te pruimen is?! Blijkbaar niet. Die zorgen zijn aan mij voorbehouden, en ik houd ze wijselijk voor me.

In de winkel van de erfelijke eigenschappen heeft Maartje goed gekozen. Zorgelijk en Slechte Ogen liet ze in de schappen liggen, en nam Vreugdevol Anticiperend en SuperVisie. Ik kan dan ook vol overtuiging zeggen dat ik blij ben dat Maartje wat dat betreft niet op mij lijkt.

Ik wilde dat ik mijn zorgen net zo kon uitzwaaien als Maartje.

P.S.

Maartje blijkt toch meer op mij te lijken dan ik dacht: we kregen een telefoontje van de kampleiding dat Maartje toch wel erg graag naar huis wilde. En ondanks onze telefonische oppep-pogingen hield Maartje voet bij stuk.

Terwijl ik nog zat te wikken en te wegen hakte Floris met onverwachte daadkracht de knoop door en beloofde Maartje per direct op te halen. Ik sputterde tegen Floris "En vanuit welk pedagogisch gedachtengoed beslis je dit, en wat zijn de pedagogische ramificaties op de korte, alswel de lange termijn, en heb je spreadsheets om je beslissing te ondersteunen?" Floris haalde zijn schouders op en zei simpelweg: "Maartje weet altijd heel goed wat ze wil, en ik vind dat we dat moeten respecteren." Toen zweeg de moeder stil.

Maar nu heb ik een heel nieuw pakket zorgen: leren we Maartje zo niet dat als het leven moeilijk wordt je het gewoon opgeeft? Of gaat dat pas in op oudere leeftijd? En gaat dit niet ten koste van haar zelfvertrouwen? En hadden we het haar niet nog een nacht moeten laten proberen?

Maar onder al mijn zorgen roert zich een stille vreugde: Maartje komt weer thuis!