Leermomenten

Jan is 9, en kan soms ietwat klierig zijn. Eerlijker gezegd: hij geeft me soms het gevoel dat ik mijn haren uit mijn hoofd wil trekken en hardgillend wegrennen. Net als bij Adam en Eva in het paradijs, is het altijd de schuld van de Ander. Als Jan Maartje slaat, dan is dat niet zijn schuld, maar die van Maartje. Als Jan tegen Ot schreeuwt, dan schreeuwde Ot als eerste. Als Jan Teuntje duwt, dan vroeg Teuntje er zelf om. Jans wijsvinger maakt overuren. Om ernstige rsi-problemen van zijn wijsvinger te voorkomen besloot ik daarom dat het tijd was voor een goed gesprek van moeder tot zoon.

Dus marcheerde ik naar boven, en verzocht Jan me aan te kijken, zodat ik even met hem kon praten. Na wat gestrubbel zaten we beiden in gesprekshouding en legde ik hem nog maar weer eens uit hoe je verantwoordelijk bent voor je eigen daden, en dat je er zelf voor kiest om iets te doen. Jan keek me wat wazig aan, dus ik besloot er wat voorbeelden tegenaan te gooien.

"Als Ot zich helemaal kaal scheert, betekent dat dan dat jij dat ook moet doen?"
Jans gezicht leefde helemaal op bij het vooruitzicht van een kaal broertje, en knikt enthousiast dat hij dat zeker niet zou doen.
"En als Ot midden op straat in de hondenpoep gaat liggen, moet jij dat dan ook doen?"
Jan was nu helemaal bij mijn moederlijke les en gaf meteen het juiste antwoord: "Nee, dat hoef ik dan niet te doen."

Voor de zekerheid informeerde ik nog even of hij het allemaal goed snapte, waarop hij knikte. Handen schudden is zo formeel tussen moeder en zoon, dus omhelsden we om onze nieuwe start te bekrachtigen. En terwijl we daar stonden, voelde ik hoe Jan zich tegen me aan vlijde. En schuldig vroeg ik me af of ik hem wel vaak genoeg knuffel. En ik hoorde mijn innerlijke stem zeggen: "Ja, maar hij vraagt er ook nooit om." Zo moeder zo zoon. Blijkbaar hebben we allebei nog wat te leren.