Judo

Na drie jaar wil Jan zijn judocarriere be-eindigen. Toegegeven, het was geen succesvolle carriere, want na drie jaar heeft Jan nog steeds de witte band. En veel verstand heb ik er niet van, maar ik geloof dat de witte band net zoiets is als het zwemdiploma Eend: beide kunnen behaald worden door lachend te komen opdagen.

Maar het was ook niet mijn hoop dat Jan de nieuwe Anton Geesink zou worden. Voor mij is Judo een soort van ubersport: niet alleen wordt je lichaam soepeler, ook je geest wordt verrijkt. De judolessen worden gestart met een diepe buikademhaling, en er is aandacht voor discipline en sociale vaardigheden. Allemaal zaken die ik, als moeder, Jan zeer graag wil meegeven. Maar goed, na 3 jaar wil Jan zijn witte band in de ring gooien. En dat vind ik jammer. Heel jammer.

En dus loop ik al weken te piekeren over het vraagstuk of ik aan zijn (gevoels)wens tegemoet moet komen, of dat ik voor 'Befehl ist Befehl' ga. Ik wik en ik weeg, maak lange lijsten met voors en tegens, en na al dat wikken en wegen wist ik het nog niet. Toen de kinderen klein waren vond ik opvoeden veel makkelijker. Zo gauw ze huilden pakte ik ze, om ze een veilig gevoel te geven. En ze kregen borstvoeding tot ze zelf niet meer wilden. En wanneer mensen tegen me zeiden dat ik ze verwende dan vond ik dat prima, en ging mijn eigen weg. Maar nu de kinderen ouder worden, vind ik het veel moeilijker mijn (moeder)weg te vinden. Ik besloot daarom bij Floris te rade te gaan. Floris vind ik altijd wat relaxter, en ziet dingen daardoor soms helderder. En inderdaad vond Floris dat na 3 jaar, Jans wens de judowereld te verlaten begrijpelijk was.

Maar voordat ik me gewonnen gaf, wilde ik eerst nog een laatste goed gesprek met Jan. Dat is niet zo makkelijk, want goede gesprekken en oogcontact wordt Jan weerspannig. Net zoals Floris eigenlijk, maar dit terzijde.

"Jan, ik begrijp dat je van judo afwilt, maar waarom eigenlijk."
"Ik vind het niet meer leuk."
"Maar waarom vind je het niet meer leuk?
"Gewoon, ik vind het niet meer leuk?"
"Hmhm. Je vindt het niet meer leuk. Kun je ook aangeven waarom je het niet meer leuk vindt?"
"Gewoon ik vind het niet meer leuk."
"Tja, ik begrijp dat je het niet meer leuk vindt, maar wat vind je dan niet meer leuk?"
"Gewoon ik vind het niet meer leuk."

Toen heb ik het opgegeven. Ik gooi de handdoek in de opvoedingsring. Ik stelde Jan nog 1 laatste vraag: Wat zou je wel leuk vinden om te doen?
Jans antwoord kwam snel en krachtig: "Doedelzak spelen!"
Ik vraag me af of dat nog veel meerwaarde heeft. Behalve dan dat het veel lawaai maakt.

Of is de meerwaarde simpelweg dat Jan het Leuk vindt.