De Kleine Lettertjes

Het gebeurt me niet vaak, maar vandaag ontdekte ik dat het me is overkomen: ik heb niet op de Kleine Lettertjes gelet. Ter ere van de zondag, en omdat ik geen zin had om te koken, bakte ik pannenkoeken. Ik smoorde mijn pannenkoek in overheerlijke stroop, en zette met welbehagen mijn tanden in mijn eerste hap: maar wat smaakte dat vreemd!

Ik vermande me, en zei tegen mezelf: "Meid, je hebt zeker nog een gekke smaak in de mond van de thee of zo. Je neemt gewoon nog een hap." Maar de tweede hap smaakte ook 'vreemd' en de derde en de vierde ook. En toen ik er over nadacht: de kleur van de stroop zag er ook heel anders uit dan normaal. Veel lichter van kleur. Wantrouwig pakte ik de fles met stroop en bekeek het etiket. En daar stond het in kleine letters: Hopjessmaak. Ik kon het niet langer ontkennen: ik was ten prooi gevallen aan de Kleine Lettertjes.

Floris is voortdurend het slachtoffer van de Kleine Lettertjes. Hij komt thuis met spinazie a la creme, i.p.v. gehakte. Haalt slausaus voor de slanke lijn, i.p.v. voor de volle lijn en haalt witte verf, die vervolgens brandweerwagenrood blijkt te zijn. Met ongenoegen neem ik de ongewenste producten aan en verwijt hem dat hij beter op de Kleine Lettertjes moet letten.

Het is dan ook met het schaamrood op mijn kaken dat ik moet bekennen dat ik dit keer zelf niet op de Kleine Lettertjes heb gelet.

Gelukkig staat in Floris en mijn huwelijksovereenkomst, dat wij elkaar dit soort futiliteiten ruimhartig vergeven.
In de Kleine Lettertjes uiteraard.