Flexibele Plannen

Het is goed om een Plan te hebben. Dus plande ik voor deze morgen een bezoek aan koffieboerderij Groot Nibbelink, en plande daar minstens tot 12 uur te blijven. In de auto nam ik met de kinderen hun consumptiewensen door, om pedagogisch-incorrecte taferelen bij de balie te voorkomen. Dit resulteerde in de volgende bestelling: 4 marsen, 1 gevulde koek, en een kop koffie met appelgebak voor mij. Ik had ze wel ijs willen geven, maar de eerste wespen zijn al gespot, en voor je het weet ben je met ingewikkelde danspassen bezig, waaraan menig choreograaf een puntje kan zuigen.

Ik joeg de kinderen de speeltuin in, en zocht zelf een schaduwrijke plek op. Ik schransde mijn appelpunt op (vanwege de wespen uiteraard), klokte mijn koffie naar binnen, en keek eens om mij heen. Dit was nu zo'n moment om een zucht van genot te slaken, maar eigenlijk voelde ik me een beetje gespannen. Misschien moet ik toch wat minder koffie drinken.

Ik keek nog eens om me heen; dit keer om alle kinderen te lokaliseren, en zakte toen gerustgesteld terug in mijn stoel. Ze deinden vrolijk op en neer op de trampolines. Tsja... Wat een mooie omgeving hier zeg. Spelende kinderen, blootvoetse ouders, wuivende bomen op de achtergrond en, door de droogte verdorde, boerenvelden om ons heen. Mijn blik viel op de tuintafeltjes. Apart hoe de verf op precies dezelfde plekken afbladderde als bij ons. Ik bekeek het merk van de tuintafeltjes eens nader. Ja, hetzelfde merk als ons. Interessant.

Toch nog best warm zeg. Ik zat dan wel in de schaduw, maar het was toch nog behoorlijk warm. Wel jammer dat mijn snacks al op waren. En ook wel jammer dat ik geen boek bij me had. Dat had ik bewust niet meegenomen, om mezelf te helpen te genieten van Het Zijn. Ik haalde een paar keer diep adem en zei tegen mezelf: "Ontspannnnnn. Ontspannnnnn. Genieieieiet. Genieieieiet." Hoe laat zou het zijn? We arriveerden om 10.05; zou het al 11 uur zijn?

Terwijl ik daar geweldig zat te Genieten en Te Zijn, druppelden 1 voor 1 de kinderen binnen. "Mam, heb je drinken?"
"Nee."
"Maar wij hebben dorst!".
"Thuis mag je lekker drinken. Nu mag je Spelen!".
"Maar mamaaaaaaaaaaaaa."
"Ik tel tot drie en dan ga je spelen. EEEN. TWEEEE!!! DRRRRIE!"

Soms sta ik versteld van mijn eigen autoriteit. Morrend vertrokken de kinderen om te gaan spelen. Maar soms zijn kinderen net als wespen, hoe verder je ze weg wappert, hoe leuker ze je vinden. En het duurde dan ook niet lang of ze stonden alle 5 weer bij mijn bladderende tafeltje. Ze zagen er inderdaad wel dorstig uit. Maar om nou geld neer te tellen voor een kan laffe ranja, daar ben ik te vrekkig voor. Die appelpunt had ook al geld gekost tenslotte. Ik gaf me gewonnen en kondigde ons vertrek aan, een bericht dat juichend werd ontvangen.

Om 11.05 waren we weer thuis. Want het is goed om een plan te hebben, maar het is nog beter om flexibel te zijn.