Breien en Haken

Na een mislukt zomertopje, een poncho die op een pannenlap lijkt en een sjaal die nooit afkwam, staan breien en ik op gespannen voet. Daarom ga ik op het moment met veel genoegen vreemd met Haken. Haken en ik zijn oude bekenden van mijn basisschool, waar de meisjes nog ouderwets leerden handwerken, en de jongens wasknijpers mochten plakken.

Haken vond ik altijd al veel leuker dan Breien. Ik kan het ook veel beter. Er is maar 1 stokje om vast te houden, en als je een foutje maakt, word je niet zo ongenadig afgestraft als bij breien, waar je fouten je als kraters in je werk aanstaren. En wijs geworden waag ik me niet meer aan kleding. Nee, ik maak nu kussens. Ik heb 2 bollen groene wol gehaald bij de Wibra, en nu haak ik me een weg naar geluk en innerlijk evenwicht. Ik zal bekend staan als die leuke moeder met al die zelfgehaakte kussens.

Haken en ik, wij zijn nog in die eerste jonge, frisse fase van kennismaking. Alles is nog nieuw en mooi. Nog niet bezoedeld door de werkelijkheid van alledag of zweterige handen. Geen herstelde fouten en geen fouten die niet meer hersteld kunnen worden, en waar je tevergeefs langs probeert te kijken.

Ach ja, er gaat niets boven die eerste verliefdheid op een nieuwe Hobby.

Ik beloof te Haken tot ik er genoeg van krijg.