Tuinieren

Het is prachtig zonnig weer, en onze tuin ligt er weelderig bij. Zo weelderig dat hij me eigenlijk een beetje doet denken aan een Tropisch regenwoud. Er is een overvloed aan groen. Letterlijk.

Ik ben daarom bang dat het weer tijd is voor Tuinieren. En eerlijk gezegd: ik heb al genoeg werk. Daar hoeft niet nog een onherbergzame tuin bij. Net als je denkt dat je aan het eind van je werk bent, dan is er aan het begin inmiddels weer nieuw werk ontstaan. De parallellen met het Huishouden zijn angstaanjagend.

Vorig jaar heb ik een poging gedaan Tuinieren tot Hobby te bombarderen. Ik haalde Tuinieren voor Dummies uit de bibliotheek en zei tegen mezelf: "Meid, geweldig dat tuinieren! Dat wordt genieten met hoofdletters." Maar de liefde voor tuinieren wilde niet ontkiemen, net zomin als mijn planten. Dus betekent tuinieren alleen maar extra corvee.

Nu gaat het gerucht dat tuinieren een meditatieve werking heeft. En omdat ik altijd erg in ben voor Geestelijke Rust en Evenwicht probeer ik het nuttige met het aangename te combineren. Dus grijp ik rucksichtslos in de planten en trek, hevig gehinderd door gebrek aan kennis, naar ik hoop onkruid uit de aarde. Tussendoor pauzeer ik dan en wroet met mijn handen in de zwarte aarde. Dan murmer ik tegen mezelf: "Maaaak contact met Moeder Aarde. Voeoeoeoel de aaaaaarde. Voel je eeeeen met de aaarde."

Maar eigenlijk voel ik vooral verveling. Misschien moet ik eerst het boek Mediteren voor Dummies halen.