Sport

Om wat overbodige adrenaline te lozen, en mijn lichaam te bevrijden van allerlei stresshormonen, besloot ik eens te gaan Spinnen of Spinningen.(?) Nou ja, eigenlijk dus gewoon fietsen op een fiets die is vastgenageld aan de vloer. Je geeft alles wat je hebt, en je komt nergens. Een beetje als opvoeden eigenlijk.

Toevallig is er op woensdagmorgen een les van 9 tot 10 in een sportschool vlakbij, inclusief kinderopvang. Een proefles is gratis, dus ik had niets te verliezen, behalve dan eerder genoemde stress. Ot en Piet waren helemaal blij met het leuke speelgoed, en ik begaf me naar de spinning-ruimte.

Wat zitten die fietszadels akelig zeg, en het stuur staat zo laag. Naast mij fietsten allerlei mensen fier rechtop, maar dat durfde ik niet goed, uit angst van mijn fiets te vallen. Aangezien je voeten met riempjes worden vastgemaakt aan de pedalen, wil je niet weten hoe rottig je kunt vallen. In gedachten zag ik mezelf al op zij vallen, met mijn voeten nog in de riemen. En dus zat ik met krampachtig gebogen rug op mijn vehikel, en probeerde een manier van zitten te vinden die niet schuurde. Een fietsgenoot vertrouwde mij toe, dat een fietsbroek met ingebouwde zeem aan te bevelen was. Ik knikte haar begrijpend toe: "Wellicht is Tena Lady ook geschikt?". Maar nu
keek mijn fietsgenote mij gegeneerd aan: de zeem dient om het schuren van de edele delen tegen te gaan niet om ongewenste lichaamssappen op te vangen.

Hoewel de fiets nergens naar toe gaat, kun je er wel bergen mee beklimmen, d.m.v. een vernuftig apparaat dat de weerstand regelt. En zo begon ik aan mijn eerste bergbeklimming. De instructrice schreeuwde al fietsend instructies die ik niet verstond door de oorverdovende muziek. Ik fietste en ik fietste, en ik draaide wat aan mijn weerstand-knop en al snel maakte en gevoel van intense verveling zich van mij meester. Ik keek eens op de klok: Pas tien over negen... Nog 50 minuten te gaan. Ik gaf mezelf een mentale schop: "Zo wordt het natuurlijk niets! Je komt hier om je stress kwijt te raken, dus FIETSEN!!"

Vol overgave fietste ik denkbeeldige bergen op en af, maar ik kreeg het wel een beetje warm. En hoorden die vlekken voor mijn ogen er ook bij?? Ik besloot even wat te drinken. De fiets is toegerust met een handige fleshouder, zodat je makkelijk een slok kunt nemen. Naast mij zag ik mensen nonchalant slokken nemen. Trots op mijn vooruitziende blik pakte ik mijn Aldi-flesje, dat ik speciaal voor dit doel had meegenomen. Maar toen: Hoe krijg je de dop van een flesje als je op een enge fiets zit, met je voeten vastgebonden? Met gevaar voor eigen leven kauwde ik de dop los, en nam gretig grote slokken. Ik wierp nog eens een blik op de flessen van mijn fietsgenoten en zag dat hun fles een speciaal soort tuitje had. Een vooruitziende blik kan altijd nog vooruitziender.

Ik fietste nog wat, en ik voelde alle stress uit mijn lichaam stromen van pure uitputting. Mijn doel was bereikt, maar ik was zoo moe dat ik de rest van de dag als een oud vrouwtje door het huis heb gestrompeld.