Niet-dood-ervaring

Ik heb mijn hartslagapparatuur teruggevonden. Nu ren ik weer rond met diverse apparatuur, en probeer hardnekkig de afkeurende piepen te vermijden. De piep klinkt als mijn hartslag te traag is, ofwel te hoog. En zo gauw ik iets te enthousiast ren gaat het ding af.

Aldus beapparatuurd rende ik vanochtend de paden op en de lanen in. De afkeurende piep bleef uit, en na een tijdje keek ik eens op mijn hartslagmeter. Daar stond dat mijn hartslag 0 was. Enigszins verontrust keek ik achterom of ik niet per ongeluk een Patrick Swayze-moment-in-Ghost had. Ik verwachtte half mezelf daar te zien liggen in bordeauxkleurig overhemd met zwarte broek. Maar er lag niemand. Blijkbaar leefde ik dus nog, ook al beweerde mijn hartslagmeter wat anders.

Was me dat schrikken. Je zou er hartkloppingen van krijgen. Dat vond mijn hartslagmeter ook, want plotseling weerklonken de afkeurende piepen weer. Maar ik was zo blij dat ik er nog was dat ik onkommerd verder dartelde. Er is niets zo goed als een niet-dood-ervaring om te beseffen hoe blij je bent om te leven.