Mama Rambo

Ik geloof in Daadkracht. Als je wilt dat iets gebeurt, zul je actie moeten ondernemen. Gewoon gaan zitten wachten tot het vanzelf gebeurt, of tot iemand anders het doet, duurt mij veel te lang. Als er in ons huis een brutale wesp, bij of hommel is, en iedereen angstig bij elkaar dromt, dan duw ik ze opzij en zeg op donkere toon:" Ik zal die wel eens even 'wegdoen". Snel en handig trek ik mijn Birkenstock van mijn voet, ik wist wel dat die brede zolen ergens goed voor waren, en mep het onfortuinlijke insect met 1 ferme klap naar het hiernamaals. Ik veeg Floris' angstranen van zijn gezicht, en stel de kinderen gerust.

Dus toen Jan en zijn vriendje, met nauw verholen opwinding, bij mij kwamen met de mededeling dat een mierenkolonie zijn intrek had genomen in de gang aarzelde ik geen moment en volgde hen naar de plek des onheils. De sensatie droop van hun gezichten bij de aanblik van de mierenmetropool.

Ik bladerde door mijn mentale encylopedie en herinnerde me iets over krijt en stuivers. Ik krijtte een flinke streep en gooide wat stuivers neer. "Ik geloof niet dat het helpt", vertrouwde Jans vriendje mij toe. Inderdaad, de mieren wandelden vrolijk over mijn krijttekening en stuivers heen. Tijd voor grof geschut. Met de stofzuiger zoog ik de hele mierenstad naar de verdoemenis. Vol bewondering keken de jongens mij aan. Wie heeft er Rambo nodig als je Mama hebt.

Behalve als er ergens een muis is. Dan ben ik liever Tarzan en slinger mij hard gillend in de hoogste boom.