Ik ben verkouden. Mijn neus is hermetisch afgesloten en ik heb watten in mijn hoofd. Met waterige oogjes voed ik mijn kinderen op en doe het huishouden. "Fake it till you make it." gaat het gezegde, en dus besloot ik te faken dat ik me 100% voelde en naar de spelotheek te gaan. Hoog tijd om de trampoline terug te brengen, nu de kinderen al hun tanden nog hebben. Bij de spelotheek hees ik de trampoline op mijn nek en ontkopte mezelf bijna, terwijl ik Ot en Piet sommeerde bij me te blijven. Zo sleepten we ons naar de spelotheek die er onheilspellend donker uitzag. Verrassing. De spelotheek was gesloten, als een voorafje op de Pinkstervakantie, die onze school niet heeft. Gelaten haalde ik mijn schouders op. Ik hees de trampoline weer op mijn rug en propte het hele zootje weer in de auto.
Verlangend naar een vriendelijk gezicht beloofde ik de kinderen dat ze thuis naar Dora mochten kijken. Dora is zo lekker rustig en stelt de kinderen allerlei vragen, waarna een lange stilte valt. Eigenlijk wil ik wel graag bij Dora komen wonen. Maar ik wacht eerst nog even op bericht van de Teletubbies hoe de huizenmarkt bij hun is, want zij hebben ook nog die handige Noonoo.
Maar Dora kwam helemaal niet! In plaats van rustige Dora verscheen op het scherm schreeuwerige SpongeBob. En nu heb ik schreeuwerige kinderen en hoofdpijn.
Zouden ze in Teletubbieland ook paracetamol hebben?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nee maar wel tubbietoast...
BeantwoordenVerwijderenOm te gillen, wil je wel geloven dat ik in tijden van absolute uitputting en moedeloosheid ook wel eens droomde één van de bedjes in Teletubbieland te bezetten? Mooi groene omgeving, lieve konijntjes, toast en toetje en een NooNoo die alles voor je doet en je enige tekst is "O-Oh!"
BeantwoordenVerwijderenHier komt de huismoeder tot rust, zucht....*plop*