Echtelijke perikelen

Toen ik na een intensieve trainingsdag, voor mijn opleiding tot counselor, thuiskwam troonde Floris mij trots mee naar de speelhoek. Ik sputterde dat ik eerst even wou zitten, want ik stond enigszins wankel in mijn leven.

"Er zit een huilbui als een onweer in elk van ons!" zingt Paul van Vliet vrolijk. Hoe waar dat is, merkte ik op de vierde trainingsdag van Counseling en Coaching. Terwijl wij, de studenten, op elkaar oefenden kwam de trainer langs, en deed leerzame interventies. Waar wij stuntelig om de gevoelslaag heen drentelden, wist hij met enkele zinnen tot de kern te komen. Stemmen schoten vol emotie en ogen vol tranen. Dus het was met enigszins aangeslagen gemoed dat ik met Floris meeliep naar de speelhoek.

En daar prijkte 1 van de lelijkste kastjes die ik ooit had gezien. Gemaakt van 4 witte planken, net niet helemaal gelijk afgezaagd, en scheef. "Ik heb er wel twee uur werk aan gehad!" verkondigde Floris trots. In het kastje stond een grote doos duplo. De speelhoek, die toch al niet meer interieur-verantwoord is door Floris' grote bureau, was nu nog voller. Naast mij, stond vol verwachting, Floris. Trots op zijn handwerk.

Voor ik het wist, spuugde ik eruit: "He gadver! En het was al zo vol! Ik vind het een spuuglelijk kastje!! Waarom vraaaag je mij niet eerst of we zo'n kastje nodig hebben?! Overleg dat dan eerst even. En als je wat wilt doen, doe dan iets wat noooodig is! Zoals die kl@#@$te gordijnroede, die elke keer op mijn hoofd valt als ik het gordijn opendoe. Of die stomme plinten die door de hele kamer slingeren, omdat ze niet goed zijn vastgelijmd. Of dat peertje in de keuken!"

Naast mij zag ik Floris' gezicht betrekken. Als ik nog op mijn training was geweest had ik kunnen vragen: "Wat gebeurt er nu met je?". Maar bang dat het antwoord "Mijn vrouw is een Bitch" zou zijn, besloot ik dat ik voor vandaag genoeg gecounseld had. Misschien kan ik Floris de volgende keer meenemen als proefkonijn. Er zit nu vast wel een huilbui als een onweer in hem.