Uit met kinderen

Om mij heen nam het gewone leven weer zijn gang, maar niet voor mij, want er was een studiedag. En dat betekende een verlenging van het paasweekend.

Ik besloot 'Iets Leuks' te gaan doen met de kinderen. Ik plande een wandeling naar de stad en bibliotheek, met als traktatie een ijsje bij de Italiaan. En toen ik daar zo wandelde met mijn kinderkaravaan bedacht ik me: "Meid, dit is je leven!". En ik pinkte een traantje weg.

Ik bedacht me dat dit het spul is waar herinneringen van gemaakt worden. Dit zijn de de momenten waar je later met weemoed en heimwee aan terugdenkt, als je kinderen het ouderlijk huis hebben verlaten. Later zullen de kinderen mij liefdevol aankijken en zeggen: "Mam, wat deed je toch altijd ontzettend leuke dingen met ons." Maar zover is het nu nog niet; nu vinden de kinderen mij nog gewoon Stom.

Met slechts lichte strubbelingen bereikten we de eerste Drukke Weg. Ik zette mijn drilsergeant-stem op en sommeerde iedereen aan mijn zijde. Ik kantelde Piets buggy achterover op 2 wielen, zodat hij er niet onverhoeds uit kon springen, en coachte het hele zootje naar de overkant. Hm, ik was toch niet zo aan het genieten als mijn bedoeling was. Het drukke verkeer, en de ratio van 1 volwassene op 5 kinderen droegen niet bij aan mijn innerlijke rust. Ik probeerde een paar keer diep in mijn buik te ademhalen, maar de onrust bleef. Zo marcheerden we naar onze eerste stop: de bibliotheek.

Ik nam het sociale protocol met de kinderen door: niet schreeuwen, niet rennen en niet slaan, en toen berenden we het pand. Het viel niet tegen; de kinderen gedroegen zich best goed. Toch voelde ik me onrustig. Mijn Innerlijke Coach zei tegen me "Doe eens een beetje rustig! Adem diep in en uit, en Geniet ervan." Ik gaf mijn Innerlijke Coach 'de vinger' en ging op zoek naar de kinderen. Die waren binnen 2 minuten al helemaal beladen met boeken, ze konden er al niet meer bovenuit kijken, en dus was het tijd om de boeken af te stempelen. We maakten allemaal ruzie wie het mocht doen, maar ik kwam er uit als triomfantelijke winnaar. Wat heb je er aan als je de Moeder bent, zonder bijbehorende priveleges!

Desondanks klonk een snerpende piep toen we de bibliotheek wilden verlaten. Nee he! Een boek niet goed afgestempeld. Dat betekende een gang naar de non-service balie, waar een lange rij stond. Maartje ging in de rij staan, terwijl ik probeerde iedereen bij elkaar te houden. Ondertussen probeerde Piet naar buiten te ontsnappen via de ingang, en liep dus het gevaar knock-out te worden geslagen door de openzwiepende poortjes. Zelfs mijn Innerlijke Coach begreep dat innerlijke rust niet meer haalbaar was.

Eindelijk verlieten we de bibliotheek. Tijd voor de Italiaan en rust! Maar op de deur van de Italiaan hing een groot bord met daarop Gesloten. Niet getreurd, ik had nog een stuk paasbanketstaaf bij me en pakjes drinken. En bovenal: een porseleinen kopje en thermoskan met daarin koffie. Een eindje verderop wist ik een park met een bankje. Het park bleek een eenzame stuik, en het bankje was denk ik op vakantie. Maar nu wou iedereen toch wel graag zitten, en dus namen we plaats op een betonnen muurtje. Ik haalde de paasbanketstaaf te voorschijn, die inmiddels een paasbanketklont was, en gooide de kinderen allemaal een stuk toe. We dronken wat, en toen gingen de kinderen tikkertje doen.

Terwijl ze speelden maakte ik een nieuw plan de campagne: we zouden allemaal naar de speeltuin Schoneveld gaan, en daar dan een ijsje eten. Mijn plan werd enthousiast ontvangen. Ik steeg ettelijke treden op de moeder-carriereladder, van Stom naar Gaat Wel.

Eindelijk kwamen we bij Schoneveld. De kinderen kregen hun ijsje, ik nam plaats op een echte bank, en voor het eerst die ochtend voelde ik mezelf ontspannen.

Dit is mijn leven!