Vanochtend moesten Ot, Piet en ik naar het consultatiebureau. Piet was aan de beurt voor een algehele check-up. Ik had me voorgenomen me dit keer niet te laten 'consterneren', en alles van me af te laten glijden.
Piet kon het consultatiebureau wel waarderen, totdat zijn kleren uit moesten voor het wegen en meten. Piet demonstreerde even dat hij voldeed aan het belangrijkste kenmerk van een tweejarige: Eigenwijsheid. Wegen lukte niet, en dus moest er gerekend worden: eerst ik + Piet = x. Daarna ik - Piet = Y. Nou en dan doe je x - y en dan heb je Piets gewicht!
Meten ging al niet veel beter. Weerspannig lag Piet tussen de twee meetlatten, en was vervolgens zo ondermaats, dat het nog een keer moest, omdat de meetster, haar ogen niet kon geloven. Piet is slechts 86 cm kort; geen wonder dat al zijn broeken maar blijven passen.
Opgelucht dat het meet- en weegdeel was afgelopen ging Piet op een auto-tje zitten, en ging vervolgens met Ot botsauto-tje spelen. Ik deed wat interventies, verwees ze naar de kermis, maar de spanning steeg. Ik was dan ook blij toen we, een kwartier te laat, aan de beurt waren.
Ook de consultatiebureau-arts vond Piet wel erg ondermaats, dus zoals bij elk consultatiebureaubezoek meldde ik dat mijn man ook 'hartstikke klein' is. De consultatiebureau-arts keek me wel heel erg meelevend aan. Misschien had ik moeten toelichten dat ik op zijn algehele lichaamslengte doelde. Ze deed wat onderzoekjes, die Piet zoveel mogelijk saboteerde, maar waarmee hij keurig aan de norm voor zijn leeftijd voldeed; dus dat was allemaal prima.
Bijna was ik zonder consternatie ontsnapt, toen de consultatiebureau-arts tussen neus en lippen zei: "Als je heel akelig wilt denken, zou een oorzaak voor te weinig groei een hersentumor kunnen zijn." Ik voelde een golf van angst door me heen slaan, en kreeg slappe benen van schrik. "Maar", voegde ze eraan toe, "dat is bij Piet niet het geval, aangezien hij verder goed functioneert." Opgelucht, maar nog slap van schrik verliet ik het consultatiebureau. Was ik toch nog geconsterneerd geworden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
echt ongeloofelijk vind ik dat!!! mijn zoontje groeide een keer niet goed ( na 2 weken diarree!!) en toen werd me verteld dat hij weleens een hartafwijking zou kunnen hebben!! ik heb inmiddels een andere arts op een andere dag, gelukkig een ontzettend lieve vrouw. maar wat een rare mensen werken er toch op die bureaus!?!?!
BeantwoordenVerwijderengroetjes
femke mv menno ( 09-06-05)
Leve het consternatiebureau!
BeantwoordenVerwijderenNouja, wat een oerstomme uitspraak! 2 vlekjes op mijn zoon's rug zouden kunnen betekenen ' dat hij een hele nare stofwisselingsziekte zou kunnen hebben'. Pas daarna zei de arts 'maar dan moet hij veel meer vlekjes hebben'. Of: 'hij is afgevallen!' Ja, dank je de koekoek, als je hem weegt terwijl hij zijn hoofd optilt (hij had dat net geleerd) in dat weegbakje. Wat een STOM volk loopt daar! En mijn zoon is ook heel klein voor zijn 2 jaar 4 maanden, ik krijg er vaak commentaar over, maar alles doet het en hij is helemaal happy, dus so what?
BeantwoordenVerwijderenElke keer als ik denk dat de verhalen over het consternatiebureau niet sappiger kunnen worden hoor ik weer iets waarvan mijn nekharen weer overeind gaan staan...Of betekent dat nu dat ik ook 1 of ander gezwel tussen m'n oren heb zitten..!!!
BeantwoordenVerwijderenJa, ze kunnen me wat.We hebben ons als gezin net weer in NL gevestigd en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt het CB te bezoeken hoor...lieve help wat een amateurisme.
BeantwoordenVerwijderen