Nou dat weer!

Toen ik vanmorgen Piet naar Peuterspeelzaal bracht en we onze takenlijst afwerkten, wenkte de juf mij bij zich. Schoorvoetend liep ik naar haar toe. Op zure toon vroeg ze mij een Nieuwe plant voor Piet mee te brengen, waarbij ze met een vies gezicht op het inmiddels gele cactusje wees, dat vrolijk rondtolde in het bakje. "Aan deze is niets meer te verzorgen! Hij plenst er water in, en dat is het." voegde ze eraan toe. Kijkend naar de ziekelijke kleur van het cactusje en het gebrek aan aarde kon ik haar geen ongelijk geven, dus ik knikte gehoorzaam. Maar nu moet ik dus ergens een plant vandaan toveren die bestand is tegen Piets zondvloeden, en mijn onverschilligheid. Want ik vind het eerlijk gezegd een storm in een leeg cactuspotje.