Doodgaan

Onze buurman is overleden en ik ben onder de indruk van de indruk die het op de kinderen heeft gemaakt. Onze buurman was nog jong, 59, en leed de afgelopen 3 jaar aan kanker. Daardoor was 1 been afgezet, iets wat de kinderen met grote ogen aanschouwden. Maar verder speelde hij eigenlijk geen rol in ons leven; hij was buurman, maar geen buurcontact.

Dat neemt niet weg dat ik zelf ook onder de indruk ben van zijn overlijden. Vooral voor 'hen die achterblijven' vind ik het erg. En toen zijn vrouw tijdens de begrafenis voorlas uit zijn dagboeken zag ik iedereen naar zijn of haar zakdoek grabbelen. Doe daarbij nog een snufje muziek en je hebt een tranendal.

Omdat het de kinderen zo bezig houdt, vond ik uiteraard dat ik daar 'iets' mee moest. Maar in mijn verlangen eventuele angsten en zorgen bij hen weg te nemen, ben ik bang dat ik De Dood heb voorgesteld als een soort Disneyland Parijs. In gedachten zien de kinderen de buurman, weer gezond van lijf en leden, ronddartelen in de achtbaan en spelen met Mickey Mouse. En nu maak ik me weer zorgen dat ik De Dood te rooskleurig heb voorgesteld. Dus hark ik bij, dat het voor de mensen die achterblijven natuurlijk wel heel verdrietig is, want die missen iemand die dood is heel erg. Ze knikten allemaal begrijpend; ze snappen best dat als 1 gezinslid naar Disneyland Parijs mag, en de rest niet, dat behoorlijk balen is.