Consuminderen is Hinderen

Woensdag is mijn nieuwe Maandag. Zo'n dag waarop je opstaat en maar één ding denkt: "Getver". Daarom besloot ik gezellig met Ot en Piet op stap te gaan naar de stad. Bovendien had ik in de Kruidvatfolder een Bob de Bouwer deken gezien, en die wilde ik aanschaffen als omkoopmateriaal voor Piet. Met die Bob de Bouwer deken hoop ik Piet te verlokken de nacht voortaan fulltime in zijn eigen bed door te brengen. Eerder wilde ik al een Bob de Bouwer dekbedhoes kopen, maar geschrokken van de prijs had ik mijn omkooppoging opgeschort. Zelfs omkoopmateriaal is onderhevig aan inflatie.

Daarnaast had ik een vage herinnering aan zo'n handige plastic opberghoes, waarin je hygiënisch en mottenvrij dekens kunt bewaren. En omdat er een woeste opruimdrang in mij sluimert wilde ik die ook gaan kopen. Eigenlijk had ik gewoon last van een enorme aanval van Consumisme.

Normaliter houd ik mezelf erg kort; ik ben een Noodgedwongen Consuminderaar. Maar soms steekt mijn Innerlijke Consument de kop op, en walst zonder pardon, in haar net gekochte schoenen, over mijn Noodgedwongen Consuminderaar heen. Die sputtert nog wat over "dingen niet echt nodig hebben", maar eenmaal losgeslagen, luistert mijn Innerlijke Consument nergens meer naar. En het voelt zooo goed. Het is als krabben als je jeuk bent. Het is als de voldoening na gedane arbeid, maar dan zonder dat je de arbeid hoeft te doen.

Mijn Innerlijke Consument had dan ook maar een half woord nodig om argeloos een handige ketting aan te schaffen. En daar heb ik haar nu aangelegd. Want zulke figuren moet je kort houden.