Bronzen huwelijksdag

Dinsdag 21 maart zijn Floris en ik maar liefst twaalfeneenhalf jaar getrouwd! Een wonderlijke mijlpaal, want twaalfeneenhalfjaar-getrouwd-zijn associeer ik met mijn ouders. Ik kan me het feest dat zij destijds gaven nog herinneren. Ik maakte mijn opwachting met een opzichtig hawaii-blousje, konijnentanden, veel te kort haar, en een te strakke broek. Eerlijk is eerlijk, mijn moeder gaf me de dubieuze ruimte mijn eigen kledingkeuze te maken.

En nu ben ik dus zelf al zo lang getrouwd, en dat moet natuurlijk wel gevierd worden. Omdat dinsdag een lastige dag is, hebben we het zondag alvast gevierd. Maar mijlpaal of niet, het mag natuurlijk niet veel kosten, en dus snelden we gisteren op de valreep nog even naar de C1000 om 8 pakken Honigmix te kopen. Daarop staan namelijk spaarzegels, en met die zegels krijg je een gratis kaartje voor de Huishoudbeurs. En de Huishoudbeurs is waar Floris' hart naar uitging. Na twaalfeneenhalf jaar huwelijk weet Floris mij nog steeds te verbijsteren. Vervolgens kochten we nog snel even een boek, om zo het gratis boekenweekgeschenk te bemachtigen, dat vandaag recht gaf op een gratis treinkaartje.

Vanochtend brachten we de kinderen naar opa en oma, en reisden per trein richting Amsterdam Rai. Niet eerder zag ik een trein zo vol met mensen met een boek in hun handen! Ondanks het vroege uur was de Huishoudbeurs al behoorlijk druk. Mijn natuurlijke neiging is te kijken waar de drukte is, en dan heel hard de andere kant uit te rennen, maar nu moesten we ons juist in de drukte storten. Eigenlijk is de Huishoudbeurs gewoon een heel groot winkelcentrum. En winkelen-met-je-man is in het algemeen niet een recept voor succes. We wrongen ons enigszins doelloos door de zalen; ik zag nog wel leuke jurken en schoenen, maar kon met Floris in mijn kielzog de rust niet vinden al die koopwaar recht te doen. Na enige omzwervingen kwamen we in de voedselsectie, waar je allerlei dingen kon proeven, en leefden we op. Je kon er zelfs een flatscreen televisie winnen; daarvoor hoefde je alleen maar voor gek te hangen aan een winkelwagentje. We wrongen en drongen ons nog door wat zalen en besloten toen dat behalve blijven, weggaan wellicht nog leuker was.

Zo verliep de viering van ons twaalfenhalfjarig huwelijk in verrassende harmonie. Iets wat niet altijd gezegd kan worden van de achterliggende twaalfeneenhalf jaren. Maar zoals het Duitse spreekwoord zegt "Was sich liebt, das neckt sick."