Pulken

Soms is het leven met kinderen net als kijken naar een auto ongeluk. Je wilt niet kijken, maar je ogen worden er onbedwingbaar naar toe getrokken.

Wanneer Jan een aantal dagen niet afspreekt met een klasgenootje, en zijn middagen solitair doorbrengt, dan kan ik dat niet met rust laten. Nee, dan moet ik vragen wie hij allemaal heeft gevraagd. En ik stop niet bij de namen, ik moet ook weten waarom ze niet konden. In stilte trek ik dan mijn conclusies: kinderen willen niet met Mijn Zoon spelen.

Of wanneer Teuntje aankondigt dat ze die middag met Okki gaat spelen, maar Okki vervolgens schittert door afwezigheid, dan moet ik pulken aan de wonde. Ik fake nonchalance en vraag "Waarom kon Okki niet? Wat vind je ervan dat Okkie niet kon?".

Voortaan ga ik daarom naar school met een blinddoek voor en oordopjes in. Het Engelse werkwoord zegt niet voor iets "Ignorance is bliss!"