Deurgong

Verlokt door de belofte van een prachtige deurgong voor slechts 7 euro, i.p.v. 50, heb ik mij in een onbezonnen moment opgegeven voor een handvaardigheid ochtend in de spelotheek. Er is maar 1 probleem: ik ben beslist niet handvaardig. En toen ik de doe-het-zelf-kit, met mijn oude vijand de Figuurzaag, zag liggen zonk de moed mij in de schoenen. Want hier was sprake van een deurgong in een wel heel elementaire vorm: twee triplexplanken, wat schroeven en andere geheimzinnige materialen.

Eigenlijk had ik verwacht dat ik de deurgong alleen maar even in elkaar hoefde te plakken, in een soort van duplo-stijl. Maar hier was sprake van sjablonen uitknippen, overbrengen op het triplex, en dan, oh horror, uitzagen. Ik kreeg een onaangename flash back naar de handvaardigheidslessen op de middelbare school, waar mijn zaagje altijd knapte. Zelfs mijn handvaardigheidsleraar merkte meewarig op dat het wel leek alsof op mijn werkstukken het boze oog rustte.

Ik wist mij te vermannen en met het zweet op mijn voorhoofd zaagde ik mij, met de moed der wanhoop, een weg door het triplex. Ondertussen vervloekte ik mezelf dat ik me hiervoor had opgegeven en probeerde de blamagefactor te berekenen als ik het figuurzaagje erbij neer zou gooien, en hem zou smeren. Maar ik wilde het goede voorbeeld geven aan Piet en Ot. "Als je ergens aan begint moet je het ook afmaken." en dat soort opvoedkundig gedoe, en dus zaagde ik dat het een lieve lust was.

Aan het eind van de ochtend kon ik een enigszins wanstaltige klankkast van een deurgong achterlaten. Over een maand, maken we hem af. Ik verheug me nu al..


De volgende keer betaal ik denk ik toch maar liever 50 euro.