Tandarts

Vandaag was mijn eerste, en wat later zou blijken, tevens laatste bezoek aan de, onder architectuur aangelegde, high-tech tandartspraktijk naast school.

Deze praktijk is zo verfijnd dat zelfs de standaard onheilspellende tandartsgeur ontbreekt. Dat nam niet weg, dat ik me zwaar gestresst meldde bij de receptie. Want aan het eind van al die architectuur staat toch een tandarts met dat rottige haakje, spiegeltje en boor. De receptioniste verwees me naar de wachtruimte waar glanzende glossy's op tafel lagen. Ik was net verdiept in een artikel over Seks Na Je Dertigste toen ik al werd gehaald door weer een andere dame, en ik mee mocht naar het heiligdom van de tandarts.

En ja, daar stond De Stoel. Daar is geen architectuur tegen bestand. Ik moest plaats nemen, en dan zou de tandarts zoo komen. En terwijl ik daar hulpeloos lag, met mijn voeten van de vloer, zodat ik letterlijk geen vaste grond meer voelde vroeg ik me af, of ik nog tijd had om hard weg te rennen. Maar toen verscheen de tandarts. Jong en van het mannelijk geslacht. Ik fronste mijn wenkbrauwen: dat had ik niet besteld! Ik had gezegd dat ik een voorkeur had voor een vrouwelijke tandarts. Dat is mijn standaard antwoord wanneer mij om een voorkeur in sekse wordt gevraagd, omdat ik meestal met gynaecologische kwesties bij professionals kom. Maar nou ja, ik had mijn voeten niet op de grond, en lag in kwetsbare positie in de stoel, dus ik lachte beminnelijk om hem gunstig te stemmen. Baat het niet, het schaadt vast ook niet. En ik zei tegen mezelf "De tandarts is mijn Vriend, de tandarts is mijn vriend." Maar toch zag hij er meer uit als mijn Vijand.

De tandarts pakte een stokje met spiegel eraan, een stokje met een haakje en ging op expeditie in mijn mond, terwijl hij zorgwekkende tuttende geluiden maakte. Na enige tijden veranderden de geluiden in letters gecombineerd met getallen. Dit alles op onheilspellende toon. T3.... D5................ en hier.... z1! Voor zover mogelijk werd ik nog gestresster, en zo gauw ik kans zag te praten vroeg ik op nederige toon "Wat betekent dat allemaal?" "Dat vertel ik zo!", antwoordde de tandarts op plotseling opgewekte toon.

Toen hij klaar was met poken en kijken wendde hij zich tot mij en zei: "U heeft paradontitus!" Het goede nieuws was dat als ik 18,50 per element (lees tand) neertel, het heel misschien nog goed komt en ik een gebit kan vermijden. Omdat ik graag spijkers met koppen sla zei ik hoopvol: "Kunt u dat niet meteen even doen? Ik ben nou toch al gestresst." De tandarts moest hartelijk lachen en zei op geamuseerde toon "Welnee! Daar gaat wel wat tijd over heen! Eerst krijgt u een intakegesprek naar aanleiding van dit intakegesprek, en dat zal waarschijnlijk pas over 2 maanden kunnen. Naar aanleiding van dat intakegesprek maken we een behandelplan. Naar aanleiding van het behandelplan maakt u dan een nieuwe afspraak om te beginnen met de behandeling. Daar zal waarschijnlijk ook twee maanden tussen zitten." Plotseling keek ik met nieuw begrip naar de uitdrukking "Praatjes vullen geen gaatjes."

Ontzet over mijn gebrekkige tandheelkundige toekomst en ons dreigend faillissement door de te verwachten tandartsrekeningen ging ik naar huis. Daar zocht ik met Google op hoeveel elementen/tanden een mens eigenlijk heeft. Dat blijken er 32 te zijn. Dat is dus 32 keer 18,50 euro, en dat is, eh.... te moeilijk om uit te rekenen, maar Te Veel.

Volgende maand heb ik een afspraak bij mijn oude tandarts. Zonder praatjes, maar wel per direct gevulde gaatjes.