Stroomopwaarts

Ik vind kinderen opvoeden soms net hardnekkig tegen de stroom in varen. In plaats van me lekker te laten meevoeren met de stroom, en alles gewoon goed te vinden, doe ik niets anders dan er tegenin roeien.

Heel soms willen de stroming en ik dezelfde kant op, en kan ik even uitblazen. Dan ga ik lekker achterover liggen in mijn bootje, en laat de riemen los. Dan zijn de vele verzoeken van de kinderen respectabel en kan ik ze een voor een goedkeuren.

Maar dan worden de kinderen onrustig. Bevreemd kijken ze elkaar aan, en in hun ogen zie ik onzekerheid. Dan dienen ze voor de zekerheid nog wat extra verzoeken in om te checken of ik wel geluisterd heb. En met elk verzoek dat ik inwillig zie ik ze onrustiger worden. Blijkbaar hebben ze behoefte aan mijn verzet. Hun verzoeken worden steeds buitenissiger, tot ik noodgedwongen mijn riemen weer oppak, en weer tegen de stroom in ga groeien.

Je moet nu eenmaal roeien met de riemen die je hebt. En als het aan mijn kinderen ligt: tegen hun stroom in.