Toen ik tien jaar geleden mijn eerste stappen op het pad van het Moederschap zette, deed ik dat vol vertrouwen. Weliswaar kende ik het pad niet, maar ik was vol vertrouwen dat ik het goed zou kunnen lopen. In de overtuiging dat, als ik maar veel van mijn kinderen hield, alles goed zou komen. En liefde voelde ik in overvloed!
Nu, tien jaar later, lig ik met mijn gezicht in de modder op datzelfde pad. Gestruikeld over rotsen, uitstekende wortels en overstekend wild. Bovendien kan ik niet goed meer zien waar het pad loopt. Ik tuur tussen de struiken, takken en bladeren, op zoek naar het pad. Gaat het rechtdoor, of moet ik bij dat rotsblok linksaf? Of moet ik bij die struiken juist naar rechts?
Waar is die jonge moeder vol vertrouwen gebleven? Is ze door ervaring wijs geworden, of ben ik haar onderweg simpelweg verloren? Is ze ergens halverwege in een ravijn gevallen? Of zit ze nog in mij, verborgen onder twijfels en vragen? Soms verlang ik terug naar die moeder die ik was. Die moeder die geloofde dat 'love is all you need'.
Ik wil weer die moeder zijn die haar zoon met een roze laktas naar school laat gaan. Die haar zoon gerust op een meisjesfiets laat fietsen en staartjes in zijn haar doet. Die haar zoon naar gym laat gaat in een 'Dalton meets Maja-de-Bij' outfit. Die moeder die haar kinderen zichzelf durft te laten zijn. Maar die moeder is bang geworden. Bang dat haar kinderen worden afgewezen, bang dat De Groep ze niet zal accepteren.
Die moeder bezocht het consultatiebureau. Die moeder had rapportbesprekingen. Die moeder las 'vaktijdschriften'. Die moeder raakte het spoor bijster, toen ze niet meer op haar eigen kompas vertrouwde maar op de experts.
Maar ik geloof dat ik haar heb gevonden, en samen vinden we het pad wel terug.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ja, ze is door ervaring wijs geworden en wat ben je wijs geworden meid!! Je doet het fantastisch!
BeantwoordenVerwijderenEen pluim voor Nicole!!
Bedankt voor het delen van je leven met ons..en laat je man dit stukje ook lezen ;-)
Hoi Nicole
BeantwoordenVerwijderenAj, erg herkenbaar.
Het goede willen doen en daarbij alle informatie uit de kast trekken waarvan je denkt dat het je op de goede weg houdt.
Daarbij ook vooral proberen te zorgen dat "ze in de groep passen"; want ojee, er niet bij horen is toch één van de grootste angsten des moeders.
Maar ja, áls je er niet bij hoort én je moeder het (vertrouwen in jou) ook nog eens af laat weten -door de groepsacceptatie zó zwaar te laten wegen- .... tja.
Zware tweestrijd, maar je hebt gelijk, hier helpt maar één ding: zelfvertrouwen, geloven in je eigen kunnen én je kind!
Door alle besognes van de afgelopen tien jaar kan ik me voorstellen dat je 'het' een beetje
kwijt bent geraakt, maar het ís er wel (ergens onder in een doos met enkele sokken of zo, of ergens op zolder bij de te bewaren spullen voor 'later')
De tijd van meer tijd voor jezelf is gekomen en dan komt Nicole ook wel weer! Zeker weten!!
Ik vind je tof!
Groet, Erna
Zooooo herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenIk heb precies hetzelfde. Zo zelfverzekerd en vol vertrouwen als ik toen was (ondanks mijn piepjonge moederschap), zo angstig ben ik nu.
Veel succes met het zoeken naar de moeder die je was en het vasthouden daarvan!
Pas 6 jaar moeder en van 1, ook mezelf kwijt geweest en sinds een jaar weer een beetje gevonden. Dan passen we maar niet in de groep maar we zijn wel gelukkig.
BeantwoordenVerwijderenSucces met het zoeken van de weg en ohja als je een kaart vind laat je het dan even weten, ik kan hem wel gebruiken
Met het zelfde vertrouwen en liefde voor je kinderen zul je het wel redden. Niet alleen 10 jaar geleden, maar ook nu en in de toekomst.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Mieke