Leuk

Elke dag, tijdens het avondeten, informeer ik belangstellend naar de dag van mijn kinderen. "Hoe was jullie dag?", mompel ik dan, terwijl ik mijn eten naar binnen schrok. En onveranderlijk is hun antwoord "Leuk." Ook al hebben ze elkaar de hele dag naar het leven gestaan, voortdurend met mij in de clinch gelegen, verveeld rondgehangen, hun dag was Leuk. Hoe kan dat in vredesnaam?

Het is iets dat mij hogelijk verwondert. Kan ik wellicht nog wat van mijn kinderen leren? Dat de gruwelijkste shit-dag toch zijn bekoring heeft? Dat elk nadeel zijn voordeel heeft, dat doornen vastzitten aan mooie rozen, dat elk lelijke zijn mooie heeft? Dat ik aan het eind van elke levensdag oprecht kan zeggen "Het was Leuk vandaag?"