Huh?

De peuterspeelzaal die Piet tweewekelijks bezoekt lijkt meer op een tuchtschool dan een peuterspeelzaal. Dat vind ik tenminste; de andere moeders lijken erg tevreden. Vol verrukking wenden ze zich tot mij en zeggen: "Wat doet de leidster dat leuk he?!" Dan knik ik maar, en vraag mij in stille verwondering af wat zij zien dat ik niet zie.

Ik zie een control freakerige leidster die plastic tafelkleedjes op kindertafels legt, spreekt over Het Mooie Handje (rechterhand) in tegenstelling tot het Verkeerde Handje (links) en een schrikbewind voert over speelgoed. Ze lijkt wel vriendelijk, maar onder het laagje vriendelijkheid vermoed ik een ijzeren hand. Een geval van blanke bolster, ruwe pit?

Als ik Piet ophaal stel ik mij strategisch op achter een raam, en obverseer zorgvuldig of Piet wel met voldoende liefde behandeld wordt. Ik bestudeer zijn gezicht, kijk hoe hij rondloopt en maak mentale notities. Maar Piet ziet er tevreden uit en de ijzeren hand te accepteren. Dan leer ik weer een wijze moederles: alles is relatief.

Zo ging Ot naar een peuterspeelzaal waar Sodom en Gomorra hoogtij vierden, kinderen wild roncrossten op opgevoerde driewielers waardoor je met gevaar voor eigen leven je kind uit de groep moest vissen, vreemden stiekem je kind konden meenemen, maar met een juf waar de peuterliefde van afspatte. Maar juist Ot weende luid dat 'Peutzaal Tom' was, en schrok er niet voor terug om in regenplassen te gaan liggen om deze statement kracht bij te zetten.

Het leven met kinderen is één groot wonder. Ik snap er niets van.