Buggy. Pot!

Onze oude trouwe tandembuggy is niet meer. Negen jaar lang heeft hij dienst gedaan, vanaf de geboorte van Jan. Het einde was kort en hevig. Ik wandelde zoals gewoonlijk met de kinderen naar school. Piet voor in de buggy, alle koffers, rugzakken, ingevulde formulieren, nieuwsbrieven, tekeningen voor de juffen en overige bagage van de kinderen op de plek achterin. Plotseling werd het gekrakeel van de kinderen overstemd door een luide knal, en zakte plotseling de buggy op zij. Wellicht had hij altijd al de stiekeme wens gehad zo'n hippe driewieler te worden. En een driewieler is wat we nu hadden, want daar tolde, treurig over de straat, het vierde wiel. We waren er allemaal even stil van.

Toen zette het gekrakeel opnieuw in, terwijl de kinderen allemaal tegelijk, en door elkaar, aan mij verslag deden van de gebeurtenis. Piets versie had mijn voorkeur, kort en krachtig: "Buggy. Pot!"

Ik zette snel mijn denkpet op, dacht diep na en deed toen mijn actieplan uit de doeken. De kinderen keken mij vol interesse aan, in afwachting van wat ik te melden had. Een aangename afwisseling t.o.v. hun normale reactie op mijn wijsheden.

Ik sommeerde Piet de buggy te verlaten, en alle andere kinderen hun bagage op zich te nemen. Vervolgens klapte ik snel en handig de buggy in elkaar, met de bedoeling die als een bagagewagentje mee te nemen. Maar de resterende wielen weigerden hardnekkig dienst, en dus moest ik de buggy meeslepen. Na een paar meter, moest ik concluderen dat we op deze manier de school nooit zouden bereiken. Ik verzamelde daarom opnieuw de kinderen om mij heen, en instrueerde ze het laatste stukje zelf te lopen, terwijl ik met Piet rechtsomkeert maakte.

En nu gaat de buggy naar de schroothoop. Dat krijg je ervan als je meer wilt zijn dat je bent. Zoals Wim Sonneveld al zong "Als je voor een dubbeltje geboren bent dan word je nooit een stuiver meer." En als je als vierwieler geboren bent,dan word je nooit een hippe driewieler.